Οι γονείς και οι παππούδες μας και οι προγενέστερες γενιές ζούσαν και δημιουργούσαν στη φύση. Απ’ αυτήν έβγαζαν τα προς το ζην και αυτήν πότιζαν με τον ιδρώτα τους. Δημιουργούσαν στη φύση. “Ανέστηναν” λιοκτήματα, μπόλιαζαν οπωροφόρα, ξεχέρσωναν και καλλιεργούσαν. Παράλληλα όμως βελτίωναν και το περιβάλλον. Έστηναν βρύσες, καλλιεργούσαν πηγές, άνοιγαν πηγάδια. Έχτιζαν σέτια, περιέφραζαν σωθήρια με πεζούλες, έστρωναν “ντουσεμέδες” (κανένας δε είπε στο χωριό για καλντερίμια!). Η επιστροφή απ’ το χωράφι μες τη βροχή με το ζωντανό φορτωμένο ήταν από μόνη της δύσκολη. Και γινόταν δυσκολότερη όταν ο δρόμος ήταν σε αργιλοχώματα και οι λάσπες κολλούσαν. Τότε τα ζωντανά (και οι άνθρωποι μαζί) “κολλούσαν” στη λάσπη, τα πέλματα βούλιαζαν, το ζωντανό “κοντογονάτιζε και έπεφτε, το φορτίο έπρεπε να κατέβει.
Γι αυτό έστρωναν τα δύσκολα σημεία των δρόμων με ντουσεμέδες για να γίνεται το πέρασμα εύκολο.
Σήμερα αυτοί είναι άχρηστοι, κατεστραμμένοι όπου έγινε διάνοιξη του δρόμου και σκεπασμένοι με μπάζα. Σε λίγα σημεία μονάχα επιζούν. Βρίσκονται δεμένοι με το περιβάλλον, με τα σέτια, μισοσκεπασμένοι με φύλλα, κομμάτια πια του φυσικού περιβάλλοντος, ξεχνάς ότι στήθηκαν από ανθρώπινο χέρι.
Έναν τέτοιο ντουσεμέ (ίσως τον καλύτερα διατηρημένο στην περιοχή μας) απαθανάτισε ο φακός του Ανδροκλή Τσέλεκα. Λίγο πιο πάνω απ’ την (καταληστευμένη) “Χλωρά Βρύση” πηγαίνοντας απ’ το παλιό δρόμο προς τον Κναΐτη.
