Οι αλευρόμυλοι στο χωριό ήταν δύο (στο τέλος της δεκαετίας του 50) αλλά αν δεχτούμε ότι ο καθένας θα είχε τους πελάτες του, αν παρακολουθήσουμε την ποσότητα του σιταριού που
τα “κατάστιχα” που αναφέρουμε δεν ήταν τίποτα προχειροδουλειές. Ήταν σε εισαγόμενα δερματόδετα βιβλία
αλέθονταν σε μια δεκαετία στον έναν μπορούμε με ασφάλεια να συμπεράνουμε τα σκαμπανεβάσματα της παραγωγής σε ολόκληρο το χωριό.
Με βάση τα “κατάστιχα” του αείμνηστου Λευτέρη οι ποσότητες που αλέστηκαν στο μύλο μέσα σε μια δεκαετία ήταν οι εξής:
1958-59 61500
1959-60 72030
1960-61 105100
1961-62 64030
1962-63 77230
1963-64 53240
1964-65 63770
1965-66 60980
1966-67 42460
1967-68 27700
Σημειώνουμε ότι ο λογαρισμός για κάθε χρονιά άρχιζε (ή αλλιώς το κοντέρ μηδενίζονταν) την πρώτη Ιουλίου κάθε χρόνου και έληγε φυσικά στις 30 Ιουνίου της επόμενης χρονιάς)
Οι ποσότητες ζυγίζονταν σε μια πλάστιγγα η οποία είχε δυο μονάχα σταθμά και ελέγχονταν τακτικά απ’ την αρμόδια υπηρεσία. Στην απόδειξη ελέγχου το επάγγελμα του λευτέρη αναφέρεται ως “μυλωθρός”
Σε 8 χρόνια (απ’ το 57 στο 65) το κόστος για την επιθεώρηση των σταθμών αυξήθηκε κατά 67% από 18 σε 30 δρχ. Και φυσικά ένας “μυλωθρός” θα έπρεπε να είναι απόλυτα υγιής για τούτο και η σχετική βεβαίωση του αντιχολερικού εμβολιασμού!
