Σήμερα βιώνουμε την κατάσταση του capital control (που ελπίζουμε να λήξει σύντομα) δηλαδή του να έχει κάποιος χρήματα στην Τράπεζα αλλά να μπορεί να διαχειριστεί ένα μικρό μέρος τους μόνο. Πριν από λίγες δεκαετίες (στη δεκαετία του 1950) ο κόσμος δεν είχε καθόλου χρήματα και τα “έφερνε βόλτα” πολύ δύσκολα. Τότε που δεν είχε χρήματα συναλλάσονταν σε σημαντικό βαθμό με ανταλλαγή ειδών. Οι γυναίκες πήγαιναν στον Κώσση (Δημητρό) με αυγά ή μπουκάλι λάδι στη μασχάλη για να αγοράσουν τα απαραίτητα.
Τα αλεστικά στη μηχανή του Καβουρή χρεώνονταν σε δραχμές ανά οκά (ή κιλό αργότερα) αλλά η εξόφλησή τους γίνονταν με διάφορους τρόπους.Έτσι βλέπουμε διάφορες σημειώσεις μέσα στο πολυτελές και εισαγόμενο “βιβλίο ταμείου” της επιχείρησης όπως:
“Έκανε δυο μέρες ζευγάρι (-100 από το χρέος)” ή γίνονταν αναφορά στα κτήματα “Άη Γιάννης, Καμάρα”
“Σόλες δικές μου, σόλες Ευαγγελίας (-20 από το χρέος)”
“Έλαβα 8 οκάδες γάλα” (ακοστολόγητο)
Αλλά και μεταφορά του χρέους από έναν πελάτη σε άλλον (ύστερα φυσικά από συμφωνία των ενδιαφερόμενων) “Μεταφέρθησαν 10 δρχ εις Π. Τριαναταφύλλου”
Σήμερα λοιπόν στην εποχή του capital control μπορεί να βρεθεί μια …κάποια λύσηλύση:
Πίνουμε καφέ στην καφετέρεια ή το καφενείο και αποθέτουμε …πέντε αυγά.
Αγοράζουμε ψωμί απ’ το φούρνο και προσφέρουμε μια …μαρουλοσαλάτα κ.ο.κ.
Για να επιβεβαιώσουμε και το ρητό “πενία τέχνας κατεργάζεται”
