Αυτές τις μέρες που το τσουχτερό κρύο σε κλείνουν αναγκαστικά στο σπίτι (υπάρχουν βέβαια πάντα και οι …γενναίοι) οι αναμνήσεις του παρελθόντος βρίσκουν πιο πρόσφορο έδαφος, ιδιαίτερα αν κεντρισθούν και απ’ το κατάλληλο οπτικό υλικό (Σύλλογος της Αθήνας)
Έτσι οι φωτογραφίες αυτές μας θύμισαν τις μαζώχτρες με τα καλάθια που σήμερα είναι είδη προς εξαφάνιση. Ελάχιστες οι γυναίκες που πηγαίνουν στο λιωμάζωμα και ακόλα πιο λίγες αυτές που δαπανούν χρόνο να “κοκολογούν”. Και τα όμορφα καλαμόπλεκτα καλάθια έχουν δώσει τη θέση τους στα πλαστικά κουβαδάκια.
Ο ταϊφάς με το αφεντικό (Γιώργος Μανώλας) στο μέσον. Σήμερα ταϊφάδες δεν
υπάρχουν. Το αφεντικό αν θέλει να πληρώσει τόσα χέρια, όχι μόνο θα μπει μέσα (αυτό γίνεται έτσι κι αλλιώς) αλλά θα πρέπει να πουλήσει και τα …σώβρακά του!!! Οι όποιοι εργάτες δουλεύουν στις ελιές είναι στη συντριπτική τους πλειονότητα ξένοι(οικονομικοί μετανάστες). Αλλά και αφεντικά δεν υπάρχουν. Μεγαλοκτηματίες σήμερα δεν υπάρχουν όπως του ξέραμε. Σήμερα υπάρχουν μόνο “μεγαλοκισιμτζήδες” που φυσικά δεν μπορούν να νοιώσουν τη χαρά και την περηφάνια των παλιών αφεντικών.
Βέβαια μέσα σ’ αυτά που δεν υπάρχουν συγκαταλέγονται και τα ελαιοτριβεία. Το χωριό μας είναι η μικρογραφία της Ελλάδας. Καταστρέψαμε -με δόλωμα τις κάθε είδους επιδοτήσεις- την παραγωγική μηχανή του χωριού μας και σήμερα τρέχουμε αριστερά και δεξιά για να κάνουμε τη δουλειά μας. Και ευτυχώς που υπάρχουν τα αδέλφια Βερβέρη σε Σταυρό και Πολιχνίτο. Απ’ τη φωτογραφία αυτή -πέρα απ’ τα πρόσωπα που έχουν φύγει- να δούμε και τη σωρό της πυρήνας που δέσποζε πάντα στο μέσο της “μηχανής” μαζί με τις μεταλλικές λαγήνες.
