Σε ένα μακροσκελέστατο άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στο ΕΜΠΡΟΣ με τίτλο “Εάν είχαμε κι εμείς έναν Νίκο Ζούρο!” , ο αειθαλής Βασίλης Ψαριανός αναφέρεται για μια ακόμα φορά στην “πάλαι ποτέ(;)” Συλλογή Φυσικής Ιστορίας του χωριού μας.
Αξίζει να το διαβάσετε!
Στον γεμάτο όνειρα και προσδοκίες τίτλο του άρθρου του, υπάρχει η απάντηση ότι τον Νίκο Ζούρο τον έχουμε και εμείς, δηλαδή το χωριό μας, αλλά με τα χέρια του δεμένα!
Σε συνάντηση που είχα μαζί του, πριν το σεισμό, στο γραφείο του στη Μυτιλήνη, διερεύνησα -με ατομική μου πρωτοβουλία- την διάθεση του και τη δυνατότητα να συμπεριλάβει στις δραστηριότητές του και τα ευρήματα του χωριού μας.
Η απάντησή του ήταν θετική, θετικότατη, με μια προϋπόθεση: Να αποδεχτεί αυτήν την αλλαγή το Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Δεν είναι δυνατόν να αναμειχθώ, είπε, σε κάτι το οποίο δημιούργησε το Πανεπιστήμιο της Αθήνας χωρίς τη δική του συγκατάθεση και παραχώρηση.
Επομένως πρέπει να καταλάβουμε όλοι τα προβλήματα (και τις αντίστοιχες ευθύνες) που υπάρχουν σε σχέση με τη Συλλογή αυτή αν θέλουμε να διεκδικήσουμε τη λύση τους .
Πρόβλημα ένα: το κτιριακό. Χωρίς το κτίριο κανένας δεν μπορεί να κάνει τίποτα …εκτός από το να πάρει τα ευρήματα αλλού (αν -για τα πιο σημαντικά-δεν έχει συμβεί ήδη!) Εδώ είναι τεράστια η ευθύνη του Δήμου αφού δεν έχει κάνει σχεδόν τίποτα για την αποκατάσταση (με οποιονδήποτε τρόπο) του κτιρίου.
Πρόβλημα δύο: Το Πανεπιστήμιο της Αθήνας δεν δείχνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια (πριν και μετά το σεισμό) κανένα ενδιαφέρον. Χρειάζεται -με μπροστάρη τον Δήμαρχο ή τον Περιφερειάρχη- πιεστική και πειστική συζήτηση με το Πανεπιστήμιο, που να φέρει αποτελέσματα. Ή να λύσουν τα δικά τους χέρια και να δουλέψουν για τη Συλλογή ή να λύσουν τα χέρια του Νίκου Ζούρου για να δουλέψει αυτός (όπως τόσο καλά και μεθοδικά ξέρει να δουλεύει).
Αλλιώς …και διηγώντας τα να κλαις(!!!) κατά πως το έχουμε συνηθίσει!
