Κατά τύχη βρήκα σε ένα χαρτόκουτο στο γκαράζ το παρακάτω σημειωματάριο. Ανήκε σε μια παλιά μαθήτριά μου, η οποία μου το έδωσε για να την θυμάμαι ύστερα απ’ την εισαγωγή της στο Πανεπιστήμιο.
Κάθε συνάδελφος έχει κάποια τέτοια ντοκουμέντα απ’ την πολύχρονη θητεία του στην εκπαίδευση. Και γι αυτό η αξία του είναι σχετική και ασήμαντη.
Η αξία και η επικαιρότητα του ενθυμήματος αυτού οφείλεται στην τελευταία σελίδα του
Αν λάβουμε υπόψη μας ότι η μαθήτρια αυτή μεγάλωσε ως μοναχοπαίδι σε μια εξαιρετική, πολύ στενά συγγενική της οικογένεια, η αξία του παραπάνω μηνύματος γίνεται ακόμα πιο σημαντική. Πρόκειται για μια πηγαία ωδή προς τη μάνα. Όχι προς τον γονέα, αλλά προς την μάνα. Αυτή που δεν αντικαθίσταται με όλα τα καλά του κόσμου.
Ούτε παρένθετες, ούτε γονέας Α και γονέας Β. Αλλά μια μοναδική και αναντικατάστατη ΜΑΝΑ!!!
Στρατή ωραίο το μήνυμα. Συγκινητικότατο. Δεν διευκρινίζεται όμως αν η Μυρσίνη ήταν παιδί υιοθετημένο ή μεγάλωσε με συγγενικό της πρόσωπο γιατί ήταν ορφανό. Δεν ξέρω αν αναφέρεται στην βιολογική της μητέρα ή σε αυτήν που την μεγάλωσε. Υπάρχουν παιδιά εγκαταλειμμένα από μάνες και τα μεγαλώνουν γιαγιάδες ή παπούδες. Και αυτούς λατρεύουν. Υπάρχουν παιδιά υιοθετημένα που ψάχνουν εναγωνίως την βιολογική τους μητέρα και όταν την βρουν απογοητεύονται. Άλλα επίσης υιοθετημένα που πήραν τόση αγάπη από τους θετούς γονείς τους που δεν θέλουν να γνωρίσουν τους βιολογικούς. Ο άντρας μου μεγάλωσε χωρίς μητέρα αλλά αναφέρεται με πολλή αγάπη στον πατέρα του που δεν ξαναπαντρεύτηκε για να μην βάλει μητριά στο σπίτι, και στην καλόκαρδη θεία Μυρσινιώ την Χατζημανωλαινα που τους συμπαραστάθηκε τα πρώτα χρόνια τής ορφάνιας σαν μάνα τους. Και τα παιδιά μου την έβλεπαν σαν μια ακόμα γιαγιά τους. Εγώ που είχα μάνα κολώνα σε όλα αλλά πολύ αυστηρή με πολλούς κανόνες και μή, την μεγάλη τρυφερότητα την πήρα από τον πατέρα μου που ο ίδιος μεγάλωσε πεντάρφανος. Πίστευα για την μαμά μου ότι δεν με αγαπούσε αρκετά αφού όλο με μάλωνε. Και μόνο όταν μεγάλωσα κατάλαβα ότι και αυτό ήταν από μέρους της απεριόριστη αγάπη για να γίνω καλός και σωστός άνθρωπος αφού η ίδια στα παιδικά μου μάτια δεχόταν να υστερεί συγκρινόμενη με τον πατέρα μου. Αλλά και ο πατέρας μου αναφερόταν σε ένα θείο του εξ αγχιστείας, Σκιά τον έλεγαν, άντρα τής αδερφής τού πατέρα του, που μη έχοντας δικά του παιδιά λάτρευε τον πατέρα μου και του πρόσφερε τα πάντα για να μην νοιώσει την έλλειψη των γονιών του. Εκατομμύρια παιδιά είναι κακοποιημένα πραγματικά και μεταφορικά από κακούς ή αδιάφορους γονείς και των δύο φύλων. Εκατομμύρια άνθρωποι προσφεύγουν σε ψυχιάτρους και ψυχοθεραπευτές για να γιατρευτούν από τα παιδικά τραύματα που απόκτησαν από μάνες ή πατέρες ανίκανους ή κακούς.Για μένα προσωπικά μετράει μόνο η αγάπη. Αν είσαι τυχερός την παίρνεις από τους γονείς σου. Από τον ένα ή και από τους δύο. Αλλά όποιος και να στην δώσει, ακόμη και μη συγγενής, αυτή και μόνο αυτή μετράει.
ΥΓ. Αναφέρθηκα και σε προσωπικά παραδείγματα για να δώσω έμφαση στην άποψη μου και τιμή σε αυτούς από τους οποίους αγαπηθήκαμε.
Η μάννα είναι μία, μάννα κράζει το παιδάκι, μάννα ο νιός, μάννα ο γέρος, μάννα ακούς σε κάθε μέρος, άχ ! τί όνομα γλυκό.
Η αγκαλιά της ΜΑΝΑΣ είναι η συνέχεια του εμβρυακού ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ, γι΄αυτό και η απώλειά της είναι ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΗ και οδυνηρή, όσο και οι ωδίνες του τοκετού και της έξωσης των πρωτόπλαστων από τον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ.
Και ο ΕΡΩΤΑΣ του Άντρα προς την γυναίκα και της γυναίκας προς τον άντρα: η άσβηστη μνήμη και ο ασίγαστος πόθος για την επιστροφή στον χαμένο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ…