Από τον Βασίλη Ψαριανό

Η  χαρισματική «φλέβα» των Βρισαγωτών.

Στην Βρίσα, από τα παλιότερα χρόνια, υπήρχε μια πνευματική παράδοση, που την εκπροσωπούσαν πολλοί και σπουδαίοι άνθρωποι των Γραμμάτων, της Τέχνης και της Επιστήμης (Γιατροί, Φαρμακοποιοί, Εκπαιδευτικοί, Γεωπόνοι, Μηχανικοί, Νομικοί, Ζωγράφοι κ. ά ).

 Με μεγάλη ικανοποίηση βλέπω, σήμερα, παρά τα καταστροφικά πλήγματα που δέχτηκε ο γενέθλιος τόπος μας από τις θεομηνίες και παρά την αδιαφορία και την εγκατάλειψη που αντιμετωπίζει, διαχρονικά, από τους… «αλλήθωρους» «Λεσβάνακτες», όχι μόνον να παραμένει ζωντανή η πνευματική μας παράδοση, αλλά να παρουσιάζει  και χαρακτηριστικά  μιας νέας «Λεσβιακής Άνοιξης»: μαθητές που διακρίνονται για την εξαιρετική επίδοσή τους στα Γράμματα και οι οποίοι κατακτούν την Αριστεία∙   οι οποίοι, μετά τις επιτυχείς σπουδές τους αναδεικνύονται ως επιστήμονες, άξιοι συνεχιστές της «πνευματικής Βρίσας», με πανελλαδική ή και διεθνή αναγνώριση∙  νέοι Βρισαγώτες που μας εκπλήσσουν ευχάριστα με το ταλέντο τους στον καλλιτεχνικό τομέα ( στην Λογοτεχνία, το  Θέατρο, την Μουσική, την Ζωγραφική), καθώς και στον Αθλητισμό∙  και, ακόμα, κάποιοι νέοι επιχειρηματίες που κάνουν  ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα που μας υπόσχεται ότι, και σε αυτόν τον τομέα, κάτι πάει να αλλάξει!

Πάντα πίστευα στην χαρισματική φλέβα των νέων Βρισαγωτών του χωριού μας, καθώς και στα παιδιά των ξενιτεμένων Βρισαγωτών. Στον ΑΝΤΙΛΑΛΟ, παλιότερα, είχα γράψει ότι  «Είναι από καλή γενιά»∙ και, βέβαια, δεν εννοούσα, πως κατάγονται από κανένα «γαλαζοαίματο» σόι ή πως ανήκουν σε καμιά… «Αρία φυλή»∙ εννοούσα ότι κατάγονται από προγόνους  που είχαν θαυμαστή δύναμη ψυχής και ισχυρή θέληση για δημιουργία και προκοπή, οι οποίοι πάλεψαν με αντίξοες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες και κατάφεραν να υπερβούν τα εμπόδια που τους έκλειναν τον δρόμο για την πνευματική και κοινωνική τους εξέλιξης∙ ότι κατάγονται από μια γενιά που ατσαλώθηκε στο καμίνι των εθνικών αγώνων, επιβίωσε στα δίσεχτα χρόνια της Κατοχής και της  Μεγάλης Πείνας και διδάχτηκε στα μαύρα χρόνια  του Εμφύλιου και της Δικτατορίας. μια γενιά που οι παππούδες και οι πατεράδες τους, με ένα ξεροκόμματο στον τρουβά τους και μια χούφτα ελιές, εξημέρωσαν τα βουνά και τις λαγκαδιές, έζωσαν τις πλαγιές των βουνών με τα σέτια και φύτεψαν τους απέραντους ελαιώνες∙ και πολλοί άλλοι, με ένα μπαλωμένο πανταλόνι και μια αλλαξιά ρούχα σε μια πάνινη βαλίτσα, μπαρκάρισαν στο καράβι της αγωνίας και του ονείρου, για να βρουν μια καλύτερη τύχη στην ξενιτιά.

 Και όσοι έμειναν στον γενέθλιο τόπο τους κι όσοι ξενιτεύτηκαν  αγωνίστηκαν με πείσμα, με στερήσεις και με σκληρή δουλειά, με φιλότιμο και με την φιλοδοξία να αποδείξουν ότι αξίζουν μια καλύτερη τύχη∙ και έτσι πρόκοψαν!

Οπωσδήποτε, η σημερινή πνευματική ευκαρπία, μπορεί να ερμηνευτεί και ως αποτέλεσμα της σχετικής βελτίωσης των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών, καθώς και της βελτίωσης που συντελέστηκε στον τομέα της Εκπαίδευσης (σε σύγκριση, πάντα, με την κατάσταση που επικρατούσε στην Μετακατοχική και Μετεμφυλιοπολεμική περίοδο), που έκανε  την παιδεία προσιτή για τους νέους όλων των κοινωνικών στρωμάτων και ιδιαίτερα, για εκείνους που έχουν την «δίψα του ειδέναι» και την σταθερή προσήλωση στον στόχο να διευρύνουν τους ορίζοντες της ζωής τους.

Θέλω, όμως, ειδικότερα, να επισημάνω  και τον σημαντικό ρόλο που έπαιξε η πρωτοβουλία που ανέλαβαν και το έργο που επιτέλεσαν κάποιοι συγχωριανοί μας,  αυτοί που πρωτοστάτησαν για την ίδρυση και  την λειτουργία της Βιβλιοθήκης της Βρίσας:  οι δωρητές των κτιρίων για την στέγασή της, των βιβλίων και του εξοπλισμού της∙  οι Βρισαγώτες και Βρισαγώτισσες που στελέχωσαν το Δ.Σ. της Βιβλιοθήκης και οι οποίοι επιτέλεσαν και συνεχίζουν να επιτελούν, με πίστη και αφοσίωση,  ένα αξιοθαύμαστο μορφωτικό και, ευρύτερα, πολιτιστικό έργο, παρέχοντας στα παιδιά και, γενικότερα, στους κατοίκους της Βρίσας, πολλές και σημαντικές ευκαιρίες επιμόρφωσης και καλλιέργειας των ψυχοπνευματικών χαρισμάτων και δεξιοτήτων τους, για την αφύπνιση των εν υπνώσει ταλέντων και για την συνειδητοποίηση των εσωτερικών κλίσεων και ικανοτήτων τους.

Θέλω, επίσης, να επισημάνω τον σημαντικό και πολύτιμο ρόλο για την ενημέρωση και την διαφώτιση των Βρισαγωτών ( και , μάλιστα, των απανταχού της γης  Βρισαγωτών) που έπαιξε και παίζει, με συνέπεια στην πολυφωνική δεοντολογία και με απόλυτη προσήλωση στις αρχές και τις αξίες της έγκαιρης και έγκυρης ενημέρωσης, η Ιστοσελίδα του Στρατή Νικέλλη,  Vatera gr.

Και, ίσως, στην κατεύθυνση της ευαισθητοποίησης και του προβληματισμού, πάνω σε ζητήματα  που αφορούν την οικονομική ανάπτυξη, την πνευματική καλλιέργεια και την κοινωνική πρόοδο, συνέβαλε, σε κάποιο βαθμό, και ο Σύλλογος Βρισαγωτών Αθήνας με την βράβευση, κάθε χρόνο, των μαθητών που αριστεύουν, καθώς και με την εξαμηνιαία έκδοση, εδώ και, σχεδόν, τρεις δεκαετίες, του περιοδικού ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ της Βρίσας, το οποίο αποτέλεσε ένα πρόσφορο βήμα  για την  έκφραση της άποψης κάθε ενδιαφερόμενου για τα  θέματα, που απασχολούν τους κατοίκους της περιοχής μας, καθώς και ένα ανοιχτό και φιλόξενο έντυπο μέσον για την προβολή της πνευματικής δημιουργίας πολλών Βρισαγωτών και φίλων του Συλλόγου, που περιλαμβάνει λογοτεχνικά κείμενα και καλλιτεχνικά έργα, καθώς και θέματα φιλολογικά, ιστορικά, λαογραφικά, κοινωνικά και πολλά άλλα.

Θέλω να ελπίζω ότι το παράδειγμα των παραπάνω Βρισαγωτών, οι οποίοι δουλεύοντας, χωρίς καμιά ιδιοτέλεια και μόνον με την ευγενή φιλοδοξία της προσφοράς, κράτησαν ζωντανή την φλέβα της έμπνευσης και της δημιουργίας και άνοιξαν τον δρόμο για τον ερχομό της « Άνοιξης», στον γενέθλιο τόπο μας, ότι θα έχει και στο μέλλον και άλλους, πολλούς και άξιους συνεχιστές.

Γιατί πιστεύω ότι ένας τόπος παραμένει ζωντανός και χαίρεται την «Άνοιξη» του πνεύματος και της δημιουργίας, όσον υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν να εμπνέονται  από τον λόγο του Ποιητή:

 «Την Άνοιξη αν δεν την βρεις,

την φτιάχνεις.

Ναι, την φτιάχνεις.

 Κάθε φορά από την αρχή.

Όλο και πιο ζωντανή.

Με εκείνο το φως που μπορεί να δώσει Παράδεισο.

Και με εκείνα τα λουλούδια που μυρίζουν ζωή.

Ναι, την φτιάχνεις.

 Με εκείνο το άρωμα της αθάνατης ελπίδας,

και με εκείνη την πίστη που θα σε κάνει να μην φοβηθείς.

Ναι, την φτιάχνεις, λοιπόν, με υλικά  αγνά

 για την ψυχή σου

 και με ανθρώπους λιτούς και ευθείς.

Διότι, αν δεν κουβαλάς την Άνοιξη, μέσα σου, πρέπει να μάθεις να την χτίζεις,

από το χειρότερο σκοτάδι, στο πιο λαμπερό φως.

 Μην την αφήσεις ποτέ να φύγει,

διότι, όσο πιο δυνατά μπαίνει αυτή,

τόσο πιο εύκολα διώχνει τους χειμώνες

από την καρδιά σου.

 Να την αγαπάς την Άνοιξη ∙

για την αναγέννηση που σε κάνει να ζεις»!

Οδυσσέας Ελύτης.