Στα χρόνια τα παλιά…

Από τον Δημήτρη Νικέλλη

Φασολάδα τσικνιστή

Κάποτε στο τέλος της δεκαετίας του 40 υπήρξα και εγώ νήπιο.

Ήταν χρόνια δύσκολα, χρόνια ανταριασμένα. Η χώρα πάλι καταστρέφονταν. Πάλι αιμορραγούσε. Πάλι αδελφός χτυπούσε τα’ αδελφού την κεφαλή. Όλα τα είχαμε λοιπόν, μόνο το Νηπιαγωγείο μας έλειπε. Την φροντίδα των μικρών παιδιών αναλάμβαναν υποχρεωτικά τα μεγαλύτερα μέλη της κάθε οικογένειας, που ευκαιρούσαν.

Την εποχή εκείνη στο σπίτι μας έμενε και η αδελφή της μητέρας μου. Η θεία Κατίνα εργάζονταν υπηρέτρια την Αθήνα αλλά αρρώστησε και γύρισε στο χωριό.

Θυμάμαι ότι με έπαιρνε και πηγαίναμε περίπατο προς την Τζίβα και τραγουδούσε ένα ζωηρό τραγούδι που μου άρεσε πολύ. Έφυγε όμως ξαφνικά και το μόνο που μου έμεινε από εκείνη και το τραγούδι της ήταν οι λέξεις «φασολάδα τσικνιστή»

Σαν φράση μου ήταν γνωστή διότι, όπως έλεγε και ο πατέρας τακτικά, «κατέβαινε ο Δεσπότης» μέσα στο τέστο (τσουκάλι) που μαγείρευε η μάνα. Τώρα όμως οι δυο λέξεις είχαν διαφορετική σημασία. Μου κέντριζαν την περιέργεια να μάθω ποιο ήταν το τραγούδι.

Όταν έμαθα να διαβάζω φυλλομετρούσα τα αναγνωστικά που είχαμε στο Δημοτικό, που είχαν και ποιήματα, μήπως κάποιο μιλούσε για φασολάδα. Άδικος κόπος!

Όντας Τετάρτη Δημοτικού με έστειλε ο δάσκαλος Κώστας Λαμπρινός να ζητήσω από τη μητέρα του μια Ποιητική Ανθολογία. Ένας τόμος ποιήματα στα χέρια μου ήταν η χρυσή ευκαιρία! Κάθισα στα σκαλιά της «Αθανασίδαινας» και άρχισα να ψάχνω και να ψάχνω! Την έρευνα διέκοψε το κουδούνι που ακούστηκε απ’ «τ’ Αλώνια». Το έβαλα τα πόδια γιατί ο Λαμπρινός χαμογελούσε ωραία αλλά είχε και βίτσα!

Δυο χρόνια αργότερα γίναμε πρόσκοποι. Μαζί με άλλες δραστηριότητες τραγουδούσαμε και ένα τραγούδι που μιλούσε για τη ζωή στην κατασκήνωση.

Άρχιζε:  Προσκοπάκος όταν είσαι, τι ωραία που περνάς!

Και συνέχιζε:  σαν σε βάλουν στην κουζίνα για να ψήσεις το φαΐ, πρόσεξε βρε κακομοίρη μην καεί γιατί όσο κι αν πεινάνε τα παιδιά θα μουρμουράνε όταν τρώνε φασολάδα τσικνιστή!

Επιτέλους το μυστήριο λύθηκε! Η θεία στα νιάτα της ήταν «οδηγός» (προσκοπίνα), όπως πρόσκοπος ήμουνα κι εγώ.

Σήμερα, βαδίζοντας προ τη δύση, χαίρομαι διότι πρόσκοποι είναι και τα εγγόνια μου. Έχω την πεποίθηση ότι ο προσκοπισμός συμβάλει θετικά στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των νέων. Είναι δε αξέχαστες οι εμπειρίες από την προσκοπική ζωή. Τη ζωή που δεν την νοιώθει όποιος δεν έζησε μαζί μας, όποιος δεν είδε τη ζωή μας πάνω στα ψηλά βουνά!