Αναγκαστικά όπως τον παλιό καλό καιρό!

Πριν δυο τρεις μέρες κατέβηκα νύχτα το δρόμο-λαγκάδι από το σπίτι μου προς τον Άγιο Στάθη και εξεπλάγην βλέποντας άλλους να κυκλοφορούν με αναμμένα τα ηλεκτροφάναρά τους. Εξεπλάγην διότι αυτό είχα χρόνια να το δω στα Βατερά. Βέβαια ήταν απολύτως αναγκαίο αφού οι μισές τουλάχιστον λάμπες ήταν σβηστές. (Επρόκειτο να γίνει αντικατάσταση των καμμένων λαμπτήρων και ίσως τώρα να μην υπάρχει πρόβλημα)

Αυτό μου θύμισε τα παλιά χρόνια όταν φυσικά δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα στα Βατερά και όταν ο κεντρικός δρόμος των Βατερών ήταν ο παραπάνω δρόμος – λαγκάδι. Τότε κάθε βράδυ οι γείτονες του λαγκαδιού, αφού οι πατεράδες είχαν παίξει τα χαρτιά τους και είχαν πιει τα ουζάκια τους και οι όποιες μητέρες είχαν κατεβεί στο καφενείο, είχαν προχωρήσει το πλέξιμό τους και είχαν αλληλοενημερωθεί για τα νέα του χωριού (επρόκειτο για μια πιο ζωντανή έκδοση των νέων “κάτω απ’ τον Πλάτανο”!), ξεκινούσαν μαζί να ανέβουν για τις (συνήθως) φρίτζες τους. Φυσικά οι “φακοί” αναμμένοι ήταν απαραίτητοι. Μέχρι που να φτάσει το τσούρμο στον Άγιο Στάθη  έπρεπε να προσέχουμε στο απέναντι ύψωμα (που βρίσκεται η αρχή του δρόμου αυτού) μη τυχόν και δούμε φώτα αυτοκινήτου. Στην περίπτωση αυτή έπρεπε να περιμένουμε έξω απ΄το εκκλησάκι να κατεβεί το αυτοκίνητο (διότι μέσα στο στενό λαγκάδι δεν χωρούσαν άνθρωποι και αυτοκίνητο) και μετά να συνεχίσουμε την πορεία μας. Τότε το λαγκάδι ήταν θεοσκότεινο και τη μέρα δεν το έβρισκαν οι ακτίνες του ήλιου αφού οι αργαλιές, οι βάτοι και οι συκιές έφτιαχναν μια πυκνή και αδιαπέραστη στοά!

Ας είναι καλά οι άρχοντές μας που μας βοηθάνε στις υπέροχες αναμνήσεις μας!