Κυριακή σήμερα και ας ελαφρύνουμε λίγο την ατμόσφαιρα με δυο -πραγματικές-ιστοριούλες από τα παλιά της ζωής του χωριού μας.
Α. Το “ζύγισμα” των αυγών!
Πριν λίγες δεκαετίες το μικρεμπόριο στο χωριό μας είχε και τη συνιστώσα της ανταλλαγής των προϊόντων. Πήγαινε η νοικοκυρά (συνήθως) στο μπακάλη λίγα αυγά ή ένα μπουκάλι λάδι και με την αξία τους έπαιρνε κάποια πράγματα για το νοικοκυριό της. (Καλά, σήμερα αν πας στο μπακάλη ένα μπουκάλι λάδι θα πάρεις ένα μπουκάλι …νερό! Εκεί κατάντησε το πιο υγιεινό συστατικό της διατροφής μας).
Επανερχόμαστε όμως στα αυγά τα οποία δεν είναι όλα ίδια. Άλλα είναι μικρά και άλλα μεγάλα. Ο πονηρός μπακάλης δεν μπορούσε να τα ισοπεδώσει όλα και να τα παίρνει μικρά-μεγάλα με την ίδια τιμή. Είχε προς τούτο ένα “κρικέλι” (κρίκο) μιας κάποιας διατομής. Όταν ένα αυγό περνούσε μέσα απ’ το κρικέλι κατατάσσονταν στα μικρά ενώ αν δεν χωρούσε να περάσει ήταν μεγάλο. Και έτσι καθορίζονταν και η αξία του!
Β. Τα τρως τ΄αυγά;
Ένας συμπαθής χωριανός μας εξαιτίας μιας παιδικής ασθένειας, ενώ είχε μεγαλώσει ηλικιακά και σωματικά, πνευματικά είχε παραμείνει με την ευφυΐα ενός μικρού παιδιού. Ζούσε με την οικογένεια του αδελφού του και έτσι τη φροντίδα του την είχε αναλάβει κυρίως η γυναίκα του αδελφού του, η Μερόπη.
Ένα βράδυ που κάθονταν στη γειτονιά μαζί με τις γυναίκες –οι εξαιρετικά όμορφες εικόνες των γειτονιών του χωριού με τις γυναίκες να κάθονται σε σκαλοπάτια ή πεζούλια, να πλέκουν, να κόβουν μακαρονάκια, να καθαρίζουν το σιτάρι και τόσες άλλες δουλειές και να συζητούν κουτσομπολεύοντας- τον ρώτησαν:
-Ε, Κουσταντή τα τρως τ’ αυγά;
-Η απάντηση: όχ(ι)
-Γιατί δε τα τρως;
- Δε μοι δίν(ει) η Μιρόπ!!!
