Εμπλουτισμός του αρχείου της Βιβλιοθήκης

Μια σειρά εγγράφων της οικογένειας Ανδρεαδέλλη είχε την καλή διάθεση να δώσει (μέσω του Ανδροκλή) στη Βιβλιοθήκη μας για αναπαραγωγή και ψηφιοποίηση η κα Γιαννικοπούλου την οποία και ευχαριστούμε.

Τα έγγραφα αυτά, των αρχών του προηγούμενου αιώνα, έχουν σχέση με τη διαχείριση περιουσιακών στοιχείων. Κάποια πωλητήρια, ένα προικοσύμφωνο, κάποια εξώδικα έγγραφα δίνουν μια εικόνα της οικονομικής, κοινωνικής αλλά και πολιτικής κατάστασης της περιόδου λίγων χρόνων πριν την απελευθέρωση του νησιού μας και λίγων μετά την απελευθέρωση.

Το επίθετο της οικογένειας “Ανδρεαδέλλη” τότε ήταν “Ανδρέα” Έτσι στο προικοσύμφωνο του 1902 ο γαμπρός αναφέρεται ως Αντρέας Π. Αντρέα και σε άλλο έγγραφο Αντρέας Π. Αντριγιά. Να σημειώσουμε ότι μέσα στον μεγάλο αριθμό ονομάτων που περιέχουν τα έγγραφα αυτά μόνο ένα έχει την κατάληξη “έλλης” (το Ιατρέλλης) Και από άλλες πηγές φαίνεται ότι η Μυτιληνιά κατάληξη “έλλης” προστέθηκε στα ονόματα του χωριού μας κατά το τέλος του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα.

Χαρακτηριστικά του προικοσύμφωνου αυτού:

Ο χαρακτηρισμός ενός κτήματος ως “συκοελαιοχωράφιο” δηλωτικό της αξίας που είχε η παραγωγή των σύκων.

Ο χαρακτηρισμός ως “χωράφιον” κτημάτων σε περιοχές όπου σήμερα είναι λιοτόπια, δηλωτικό του γεγονότος ότι οι ελιώνες της περιοχής μας επεκτάθηκαν ιδιαίτερα κατά τον 20 αιώνα (μετά την ριζική καταστροφή από το “κάι” -παγωνιά- του 1850″

Η περιγραφή των οικιακών επίπλων και σκευών που δόθηκαν στους μελλόνυμφους. Ανάμεσά τους : 1 πιθάρι παταλέρα(;), μίαν βυτίναν, ένα καζάνιον, 2 σενδούκια, φορέματα δε τα συνήθη του τόπου μας

Στα πωλητήρια εντυπωσιάζει η πολύ χαμηλή τιμή των χωραφιών (όσο ισχυρό νόμισμα και να ήταν τότε η δραχμή): χωράφι 4 στρεμμάτων αντί 30 δραχμών(!), άλλο αντί 50 κ.λπ τότε που ένα μηνυτήριο έγγραφο προς τον Ειρηνοδίκη χαρτοσημαίνονταν με ένσημα αξίας 90 δραχμών. Πριν την απελευθέρωση η τιμή δίνονταν σε αργυρά μετζίτια.

Το πωλητήριο επί τουρκοκρατίας γίνονταν στο χωριό παρουσία των “μουχταροδημογερόντων” και χρησίμευε για να εκδοθεί το “τακρίριον” και στη συνέχεια ο επίσημος τίτλος ιδιοκτησίας. Μετά την απελευθέρωση υπήρχε άλλο πρόβλημα καθότι “η σεβαστή κυβέρνησις” δεν επέτρεπε τις αγοραπωλησίες των κτημάτων και το πωλητήριο εκδίδονταν “προς ασφάλειαν” μέχρι να αρθεί η απαγόρευση και να εκδοθούν επίσημοι τίτλοι. Τα ανεπίσημα πωλητήρια αυτά δεν είχαν κανένα ένσημο (χαρτόσημο) ενώ τα επίσημα εξώδικα έγγραφα ήταν χαρτοσημασμένα με ένσημα που έφεραν τον τίτλο “χαρτόσημον Ελληνικόν προξενικής υπηρεσίας” δεδομένου ότι το νησί μας δεν αποτελούσε ακόμα επίσημο τμήμα του ελληνικού κράτους.

Ένα ακόμα στοιχείο χαρακτηριστικό της εποχής είναι ο μεγάλος αριθμός των αναλφάβητων (σε κάθε έγγραφο υπάρχει αναλφάβητος) οι οποίοι υπογράφουν τα έγγραφα δια χειρός τρίτων που γνώριααν γραφή και ανάγνωση.

Σημείωση: Η Βιβλιοθήκη καλεί όσους έχουν παλιά έγγραφα να τα δώσουν στην Βιβλιοθήκη για τη ψηφιοποίησή τους και τη σίγουρη και άμεση επιστροφή στους ιδιοκτήτες τους.