Μπαίνοντας στο χωριό ένας ξένος με το αυτοκίνητό του ή ακόμα καλύτερα με τα πόδια θα συναντήσει:
1. Τον όμορφο χώρο του μνημείου των πεσόντων που έφτιαξαν οι πρόγονοί μας και που το βράδυ μορφαίνει ακόμα περισσότερο ο ηλεκτροφωτισμός του, έργο του Συλλόγου της Αθήνας
2. Έναν κατεστραμμένο και επικίνδυνο για πεζούς και επωχούμενους ασφαλτοτάπητα από το Ηρώον μέχρι και την αναπαλαιωμένη -από την οικογένεια Καβρού- βρύση στο Τζαμί. Και μόνο η εικόνα του δρόμου σε προδιαθέτει άσχημα για το τι θα ακολουθήσει.
3. Χώματα στις άκρες του δρόμου διότι το αποστραγγιστικό χαντάκι που έφτιαξαν (επί δημαρχίας Συκά) για να διοχετεύονται εκεί τα νερά που κατεβαίνουν απ’ τα Κατούδια έχει στο μεγαλύτερο μέρος του φράξει. Έχουν μάλιστα πετάξει μέσα και σκουπίδια. Το νερό που τρέχει στο κατάστρωμα του δρόμου συντελεί στο να καταστρέφεται η άσφαλτος ακόμα περισσότερο.
4.Χορτάρια και ρουμάνια στις άκρες του δρόμου μέχρι τη βρύση στο Τζαμί. Μια εγκατάλειψη που πληγώνει.
5. Περισσότερο όμως πληγώνει η εικόνα των εγκαταλειμμένων ελαιοτριβείων του πάλαι ποτέ ακμαίου συνεταιρισμού των πατεράδων μας. Σπασμένα τζάμια και πόρτες. Εικόνες καταστροφής. Την εικόνα αυτή ευτυχώς απαλύνουν λίγο οι περιποιημένες προθήκες της βιοτεχνίας του Παναγιώτη Διαμαντή.
6. Τις σωλήνες του δικτύου των υπονόμων αποσυνδεδεμένες και τα λύματα να ποτίζουν το χώμα (λίγες δεκάδες μέτρα από τη γεώτρηση απ’ την οποία πίνουμε) και να συγκεντρώνονται σε λακκούβες. Δεν ξέρω αν ο Δήμαρχος έχει τη δυνατότητα να τιμήσει και φέτος το χωριό μας στο πανηγύρι του Αγίου Κωνσταντίνου αλλά αν έλθει έχουμε που να τον ξεναγήσουμε, όπως και πέρσι, οπότε έδωσε μια (προσωρινή βέβαια) λύση.
7.Το εγκαταλειμμένο καφενεδάκι του κυρ Αντώνη, με
τον διπλανό υπαίθριο κινηματογράφο, τα έρημα κτήρια που φιλοξένησαν τους πρώτους λόχους στρατιωτών που ήλθαν στην περιοχή μας το 1974.
Εικόνα εγκατάλειψης, εικόνα οπισθοδρόμησης, εικόνα ερήμωσης. Του χωριού για το οποίο κάποτε καμαρώναμε!
