Στα 45 περίπου χρόνια ζωής της ανεξάρτητης Κοινότητας Βρίσας (από τη λήξη του εμφύλιου ως την εφαρμογή του “Καποδίστρια”) οι διοικούντες το χωριό αξιοποίησαν δυο πηγές και μετέφεραν το νερό από μεγάλες αποστάσεις, έφτιαξαν δυο κύριες δεξαμενές (και τρεις μικρότερες) πραγματοποίησαν και αξιοποίησαν δυο μεγάλες γεωτρήσεις, έφτιαξαν το δίκτυο ύδρευσης του χωριού και το τεράστιο σε έκταση των Βατερών-Αγίου Φωκά.
Στα 20 χρόνια της “υποτέλειας” στον Καποδίστρια και στον Καλλικράτη αφήνεται το νερό απ’ το σπασμένο δίκτυο να ποτίζει τα χωράφια του Σταυρού και δεν αξιώθηκαν να αντικαταστήσουν το κατεστραμμένο δίκτυο!
Πως να ελπίζεις για το μέλλον τώρα που το παρόν βρίσκεται στο μηδέν;