Θα ξεκινήσω με μια σύντομη ιστορική αναδρομή. Σε πολύ δύσκολους και πολύ πιο φτωχούς χρόνους (αλλά τότε που υπήρχε αυτόνομη Κοινότητα Βρίσας), το 1951, αποφασίστηκε η απαλλοτρίωση οικοπέδων στον Πλάτανο για να χτιστούν δημόσιες τουαλέτες (“πρώτο δείγμα πολιτισμού”, όπως αναφέρεται στο σκεπτικό της απόφασης) και οι τουαλέτες ετοιμάστηκαν (με πορσελάνινα σκεύη και πλακάκια) το 1953.
Από τότε οι τουαλέτες λειτουργούσαν κανονικά με υπεύθυνο άτομο για τηνκαθημερινή καθαριότητά τους. Απ’ τη δεκαετία του 90 (μάλλον) άρχισαν να πραγματοποιούνται καταστροφές και γι αυτό ο τελευταίος πρόεδρος του χωριού (αείμνηστος Δ. Σιγεώργης) είχε εξασφαλίσει ένα εκατομμύριο δραχμές για την ανακατασκευή τους την οποία δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει. Ο πρώτος καποδιστριακός δήμαρχος Πολιχνίτου μόλις ανέλαβε έχτισε την είσοδο τουαλετών. Η αντίδραση που υπήρξε ήταν έντονη (ο τότε πρόεδρος του χωριού και δημοτικός σύμβουλος με το συνδυασμό του δημάρχου ήρθε σε απόλυτη ρήξη με το δήμαρχο σχετικά με το τί έγινε το ένα εκατομμύριο που υπήρχε για την επισκευή) Αναγκάστηκαν γι αυτό να επισκευάσουν τις τουαλέτες και να τις δώσουν ξανά για χρήση.
Η ελλειπέστατη όμως καθαριότητα και συντήρηση (με ευθύνη των δημάρχων Πολιχνίτου) σε συνδυασμό με την κάκιστη επιπόλαια ή και από σκοπιμότητα χρήση τους, τις οδήγησε σε σύντομο χρονικό διάστημα σε άθλια κατάσταση, τέτοια που κανένας δεν έμπαινε μέσα αλλά χρησιμοποιούσαν σαν υποκατάστατο το διάδρομο της εισόδου με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια αφόρητη δυσοσμία και επικίνδυνη εστία μικροβίων στο κέντρο του χωριού. Το τοπικό συμβούλιο, αφού απέτυχαν οι προσπάθειες του (στον καλλικρατικό τώρα Δήμο Λέσβου) όχι μόνο για την επισκευή αλλά και για τον ορισμό υπεύθυνου για την καθαριότητά τους, αποφάσισε να τις κλείσει. Αυτά είναι τα πραγματικά περιστατικά και αν κάπου κάνω λάθος δέχομαι ευχαρίστως τη διόρθωση.
Σχετικά τώρα με τα σχόλια γύρω απ’ το θέμα που αναρτήθηκαν σε άλλη θεματική (για το νερό που πίνουμε (4)) καταθέτω και την προσωπική μου άποψη:
1. Κατανοώ απόλυτα τα οργισμένα σχόλια τόσο της φίλης Μεταξίας Κώσση από την Αμερική (η οποία με αυτό τον τρόπο αντέδρασε στο μαρτύριο της μητέρας της) όσο και του φίλου Κώστα ο οποίος εξέφρασε το συναισθηματικό του φορτίο που δημιουργεί μια οικτρή κατάσταση που αντιμετωπίζει η υπερήλικη γιαγιά του. Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση τους και θα τους κατανοήσετε όλοι.
2. Απορώ γιατί δεν μπορούμε να εκφράσουμε αντίθετες απόψεις χωρίς προσωπικές αιχμές. Θεωρώ ότι το πρόβλημα έχει τις εξής συνιστώσες:
2.1. Η κατάσταση στο χωριό είναι αφόρητη και θα το νοιώσουμε αυτό ακόμα πιο έντονα μόλις ζεστάνει λίγο ο καιρός. Τότε η ζέστη και η έλλειψη βροχής για να πλένει τους δρόμους θα εντείνουν και τη δυσοσμία και τον κίνδυνο ασθενειών.
2.2. Ποιος φταίει για την κατάσταση αυτή; Μου κάνει εντύπωση ότι όλοι όσοι σχολίασαν το θέμα δεν αναφέρθηκαν στους πραγματικούς υπαίτιους, που είναι όσοι δημιουργούν το πρόβλημα, ουρόντας εδώ και κεί. Έλλειψη στοιχειώδους παιδείας και σεβασμού στον ίδιο τους τον εαυτό και στους συγχωριανούς τους. Δεν μπορεί για ότι συμβαίνει “ο λαός” να μη φταίει ποτέ. Εκτός από αυτούς που δημιουργούν το πρόβλημα φταίνε και αυτοί που δεν το αντιμετωπίζουν. Για τον καθένα από μας τους δημότες φταίνε οι υπεύθυνοι άσχετα αν έχουν τη δυνατότητα να το λύσουν ή όχι. Και υπεύθυνη είναι η τοπική αυτοδιοίκηση. Πρώτη υπεύθυνη είναι η Πρόεδρος, ακριβώς επειδή είναι Πρόεδρος. Άμεσα υπεύθυνοι είναι τα υπόλοιπα μέλη του τοπικού συμβουλίου τα οποία δεν είναι (δεν μπορεί να είναι ) αντιπολίτευση αφού δεν υπάρχει πλειοψηφία. Τρία άτομα είναι από τρεις διαφορετικούς συνδυασμούς. Επόμενος φταίχτης είναι ο αντιδήμαρχος Πολιχνίτου ο οποίος εισηγείται για τα έργα που πρέπει να γίνουν στην περιοχή και οποίος διαχειρίζεται το προσωπικό καθαριότητας του Δήμου που υπάρχει στην περιοχή. Από κοντά φταίει ο αντιδήμαρχος ποιότητας ζωής γιατί το θέμα εμπίπτει στην αρμοδιότητά του. Βαθμωτά η ευθύνη μεταφέρεται σε ολόκληρο το δημοτικό συμβούλιο και το Δήμαρχο και ιδιαίτερα στους δικούς μας δημοτικούς συμβούλους.
2.3 Η ευθύνη τώρα σε κάθε περίπτωση αξιολογείται ανάλογα με το τι δικαιώματα δίνει ο νόμος του Καλλικράτη (αλλά και αυτοί που τον υλοποιούν) σε κάθε έναν από τους παραπάνω. Η πρόεδρος και τα μέλη του τοπικού συμβουλίου μπορούν μονάχα να προτείνουν και να εκφέρουν γνώμη. Τίποτα άλλο. Δεν μπορούν να αποφασίσουν τίποτα, δεν έχουν κανένα εργάτη στη διάθεσή τους, δεν διαχειρίζονται ούτε ένα ευρώ. Οι αντιδήμαρχοι και ιδιαίτερα ο τοπικός, θεωρητικά τουλάχιστον, μπορούν να διαθέσουν προσωπικό για την καθαριότητα των τουαλετών μετά από μια υποτυπώδη έστω επισκευή τους. Το δημοτικό συμβούλιο και ο Δήμαρχος έχουν την τελική ευθύνη για το τι γίνεται ή δεν γίνεται σε όλο το Δήμο, πάντα όμως μέσα στα πλαίσια των οικονομικών δυνατοτήτων που έχουν. Οι δικοί μας δημοτικοί σύμβουλοι έχουν ευθύνη στο κατά πόσο προωθούν και στηρίζουν τη λύση του προβλήματος. Επομένως η ευθύνη του καθένα αξιολογείται ανάλογα με το πόσο καλά αξιοποιεί τις δυνατότητες που του παρέχει ο νόμος (και αυτοί που τον υλοποιούν) Εδώ ο καθένας μας δικαιούται να έχει την προσωπική και υποκειμενική του άποψη.
2.4 Τι πρέπει ή τι μπορεί να γίνει. Στα σχόλια που δημοσιεύτηκαν δεν είδα καμιά πρόταση. Εγώ καταθέτω τη δική μου: Επειδή με τη δεδομένη συγκυρία δεν βλέπω άμεση λύση του προβλήματος (επαναλειτουργία των τουαλετών) για την οποία όμως όλοι πρέπει να συνεχίσουμε να διεκδικούμε και επειδή λύση δεν είναι να φύγει το πρόβλημα απ’ τη δική μου πόρτα και να ρθει στη δική σου η μόνη λύση είναι να αναλάβουμε όλοι μας να πείσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας να σταματήσει την απαράδεκτη συμπεριφορά του. Με φιλική κουβέντα. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι θα αλλάξουν συμπεριφορά. Και όποιοι λίγοι συνεχίσουν, μπορούν να πιεστούν να αλλάξουν. Όσο για το σοκάκι της πολύπαθης κυρίας Μαρίας, η οποία δεν έχει άλλο τρόπο αντίδρασης, μια λύση είναι ένας προβολέας με ένα φωτοκύτταρο για να ανάβει μόλις εμφανιστεί ο …επισκέπτης.
Όταν γράφτηκε το παραπάνω κείμενο δεν είχε αναρτηθεί ακόμα το τελευταίο σχόλιο του Κώστα με την πρόταση την οποία καταθέτει στο “για το νερό που πίνουμε (4)”
ΔΑΣΚΑΛΕ ΣΩΣΤΑ ΕΙΝΑΙ ΟΣΑ ΛΕΣ ΑΛΛΑ ΤΑ ΑΓΥΡΙΣΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΕΡΙΚΩΝ ΔΕ ΤΑ ΓΥΡΝΑΣ,ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΦΩΤΟΚΥΤΑΡΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΣΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΥΤΗ.ΠΡΩΣΩΠΙΚΑ ΕΙΔΑ ΑΤΟΜΟ ΣΕ ΣΤΕΝΟ ΜΕ ΦΩΤΟΚΥΤΑΡΟ ΝΑ ΠΟΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΚΑΤΙ ,ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΑΠΛΑ ΚΟΙΤΑ ΤΗΝ ΔΟΥΛΙΑ ΣΟΥ.
ΚΑΙ ΤΟΥΑΛΕΤΕΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΞΑΝΑ ΚΑΠΙΟΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΖΗΜΙΑ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΚΙΑ ΦΑΡΑ ΒΛΕΠΕΙΣ.
Ο φυσικός τρόπος ανακούφισης είναι στο χώμα.
Το παρατηρούμε σε όλα τα πλάσματα. Όλα τα πλάσματα του Θεού ουρούν και αφοδεύουν στο χώμα. Με τον τρόπο αυτό λιπαίνουν τη γή. Την κάνουν πιό έυφορη. Της δίνουν πίσω, κατά κάποιο τρόπο , αυτό που της πήραν για την επιβίωσή τους.
Αυτός είναι ο φυσιολογικός τρόπος ανακούφισης.
Το βλέπουμε ακόμα και στις πόλεις και στα Τουριστικά θέρετρα Ρόδο, Μύκονο, Κερκυρα, Σαντορίνη, όπου συνωστίζονται Βορειοευρωπαίοι, μορφωμένοι και ευκατάστατοι.
Όταν βγαίνουν απο τα μπάρ το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να στρίψουν στο πρώτο σκοτεινό σοκάκι και να απολαύσουν ένα ξένοιαστο, ηδονικό, κατούρημα διαρκείας.
Αλλά και στις μεγάλες πόλεις, όλα τα πάρκα, οι οικοδομές, οι ακάλυπτοι χώροι, είναι όλα γεμάτα σκατά, όλων των ειδών, των χρωμάτων και των μεγεθών.
Δημιουργοί, ποιοί άλλοι από τους πολυεθνείς μετανάστες.
Ινδοί, Πακιστανοί, Αφρικανοί, που έχουν έρθει φέροντας μαζύ τους πολιτισμό χιλιάδων χρόνων.Εκφράζονται φυσικά, έτσι όπως έμαθαν στις πατρίδες τους χιλιάδες χρόνια.
Ιδιαίτερα θα αναφερθώ στον λόφο του Λυκαβηττού , το κόσμημα της πόλης των Αθηνών, που είναι η μεγαλύτερη παγκομίως , έκθεση περιτωμάτων ανθρωπίνων και σκύλων !
Έτσι φυσικά είχαν συνηθίσει να ενεργούνται και οι πατριώτες μας οι Βρυσσαγώτες μεχρι που ήρθαν οι Βρυσσαγώτες εξ Αθηνών για να τους εκπολιτίσουν.
Τους φτιάξαν τουαλεττες που τους υποχρεώνουν για ένα απλό κατούρημα να μπαίνουν μέσα σε στενούς, στενάχωρους χώρους, που μυρίζουν δυσάρεστα και να προσπαθούν να σημαδεψουν η καμπύλη που θα σχηματίσει το κάτουρο να καταλήξει σε μιά μικρή , σκοτεινή τρύπα, λες και βρίσκεσαι σε Λούνα Πάρκ, κι όταν το πετύχεις κερδίζεις μικρό λούτρινο ουρακοτάγκο…
Και καλά, στα ίσια σου, μπορεί και να την πετύχεις. Αν όμως έχει τύχει να πιείς και κανά καραφάκι ; Ούτε τα δαχτυλά σου δεν μπορείς να προστατεψεις. Για το παντελόνι σου ούτε λόγος…
Και άντε και πες πως τα κατάφερες, πως να ρίξεις μετά νερό. Που είναι το καζανάκι, το χερούλι λείπει, νερό δεν έχει μέσα. Και που θα πλυθείς; Που θα σκουπιστείς; Που πετσέτα ,χαρτί, καθρέφτης. Τίποτα !
Άσε που μέχρι να ξεμπερδέψεις απο αυτό το εγχείρημα, τα ρούχα σου έχουν ποτίσει κατρουλίλα και στο καφενείο σε αποφεύγουν με νόημα.
Και καλα, για χέσιμο δεν κάνω ούτε κουβέντα γιατί μας διαβάζουν και κυρίες.
Θα πρέπει να μας προβληματίσει ότι σε μεγάλες επαρχιακές πόλεις με εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους δεν υπάρχει ούτε ένα ουρητήριο.
Ακόμη και στην Αθήνα, την πρωτεύουσα με πληθυσμό άνω των 5000000 κατοίκων μόνο στην πλατεία Ομονοίας υπάρχουν ουρητήρια , τα οποία βρίθουν από ομοφυλόφιλους , οι οποίοι σαν τις κουρούνες περιμένουν να τον βγάλεις έξω για να σου κάνουν πρόταση…
Τα Δημόσια ουρητήρια στην Ελλάδα έχουν αποτύχει παταγωδώς. Αν στην Ευρώπη υπάρχουν ακόμη είναι γιατί τα διαχειρίζονται ιδιωτικές εταιρείες που χρεώνουν ένα ευρώ την είσοδο. Δηλαδή ενα ευρώ το κατούρημα, δηλαδή 340 παλιές ηρωικές δραχμές ή 1360 νέες δραχμές αν τύχει και ξαναγυρίσουμε στη δραχμή …( κούφια η ώρα που τ´ακούει).
Για μία φορά, για ένα μόνο κατούρημα !
Η πλέον ενδεδειγμένη λύση είναι η άμεση κατάργηση των ουρητηρίων που με τη βρώμα τους υποβαθμίζουν τον πολιτισμό του χωριού και βάζουν όρους και όρια δυσβάσταχτα στην αγνή Μυτηλινιά παράδοση.
Όσο για τους ξένους, το Καλοκαίρι, στα καφενεία του Πλατανου είναι
το καλύτερο μέρος.
Kallo!!!!Να σε καλα φιλε!!
Πολύ καλή ιδέα ο προβολέας με φωτοκύτταρο για αρχή.
Συνήθως αυτοί που αισθάνονται την ανάγκη να πάνε τουαλέτα είναι αυτοί που καταναλώνουν υγρά (μπύρες, καραφάκια, καφέδες, κλπ). Αυτά συνήθως καταναλώνονται στα καφενεία του χωριού. Άραγε λειτουργούν οι τουαλέτες των καφενείων του χωριού?
Θέλουν τον κόσμο να πηγαίνει στα μαγαζιά τους και να ενισχύει το εισόδημά τους αλλά για την ανάγκη του στα …………..?
Για τα Ευρωπαϊκα ιδιωτικά ουρητήρια έχω άποψη. Έχω προσωπική εμπειρία.
Από την Ελβετία έχω πάει στη Γερμανία για δουλειά με το τραίνο.
Πήγα ωραία, έκανα την δουλειά μου πολύ ωραία, ήπιαμε και δυό μπύρες με τον συνεργάτη μου και γύριζα στο σταθμό για να γυρίσω στην Ελβετία.
Στο δρόμο ένοιωσα την ανάγκη να κατουρήσω τις μπύρες.
Μπαίνω σε ένα καφέ, ρωτάω που είναι η τουαλέττα . Μου λένε ευγενικά ότι η τουαλέττα είναι για τους πελάτες.
– Και εγώ που να πάω ; ρώτησα πιεζόμενος.
– Στον σταθμό του τραίνου, μου απάντησε ευγενικά η κοπέλα. Εκεί έχει Δημόσια τουαλέττα, πρόσθεσε.
Κοντά είναι σκέφτηκα. Κι έφυγα. Άνοιξα το βήμα μου γιατί η πίεση συνεχιζόταν.
Φτάνω ασθμαίνοντας στο σταθμό, κυτάζω τριγύρω να βρώ την πινακίδα, δεν την εύρισκα. Να ρωτήσω, ποιόν να ρωτήσω. Κάθε καρυδιάς καρύδι , όλοι βιαστικοί. Αρχίζω να ψάχνω αλλόφρων.
Και την βρίσκω επι τέλους . Μια μικρή μπλέ πινακιδούλα που έδειχνε ότι η τουαλέττα είναι στον κάτω όροφο.
Ορμάω στα σκαλιά. Που να βρώ υπομονή για να πάρω την κυλιόμενη σκάλα. Κουτρουβαλιάζομαι και επί τέλους, βρήκα την τουαλέττα !
Ένα ευρώ η είσοδος έγραφε η πινακίδα δίπλα στην πόρτα. Η πόρτα περιστρεφόμενη, δυό μετρα ύψος, με χοντρές σιδεριές, ακριβώς όπως αυτές που έχουν στα γήπεδα για να κρατάνε έξω τους τζαμπατζήδες χούλιγκανς.
Ψάχνω στην τσέπη μου για ευρώ και φτούούού ρε γαμώτο , έχω μόνο Ελβετικά φράγκα. Δοκιμάσω να δώ αν ταιριάζει κάποιο στην τρύπα. Τίποτα !
Εν τω μεταξύ η πίεση έχει γίνει αβάσταχτη. Πρέπει οπωσδήποτε να κατουρήσω !
Δίπλα εκεί είναι ένα κατάστημα που πούλαγε περιοδικά και τσιγάρα και τέτοια. Αρπάω ένα περιοδικό στην τύχη και πάω στο ταμείο.
Μπροστά μου ήταν μία χοντρή που άνοιξε την τσάντα και έβγαλε το πορτοφολάκι και έψαχνε τα κέρματα να τα δώσει ακριβώς στην ταμία.
Και έψαχνε και σκάλιζε με το πάσο της ενω εμένα άρχισαν να σχηματίζονται οι πρώτες σταγόνες κρύου ιδρώτα στο μέτωπό μου.
Επι τέλους , τα βρήκε, τάδωσε και πήγε στο καλό. Έδειξα το περιοδικό και της έδωσα ένα χαρτονόμισμα 10 Ελβετικών φράγκων.
Εκεί να δείς. Για να μου δώσει ρέστα έπρεπε να βρή την ισοτιμία με το ευρώ. Έκλεισε το ταμείο και πήγε στη προϊσταμένη για να συνεννοηθεί.
– Γαμώ την τύχη μου, γαμώ την καταδίκη μου θα κατουρηθώ, θα γίνω νούμερο, σκέφτηκα , και μούρθε να βάλω τα κλάματα !
Επι τέλους ήρθε ευτυχώς σύντομα, και μούδωσε τα ρέστα. Τάρπαξα και πήγα στην καγκελόπορτα.
Φτου ρε γαμώ την τύχη μου. Το περιοδικό έκανε τρία ευρώ και μούχε δώσει ρεστα πεντάεβρω σε χαρτί και δίευρω σε κερμα που δεν χώραγε στην σχισμή.
Γυρίζω πίσω στο ταμείο και ζητάω δυό μονά ευρω. Πρέπει να ήταν τέτοιο το ύφος μου που διέκοψε αμέσως με τον πελάτη που εξυπηρετούσε και ψιλοτρομαγμένη μου έδωσε δυό μονά ευρώ.
Παρ όλη την προσπάθεια να κρατηθώ, ενοιωθα ότι σταγόνα σταγόνα μου φεύγανε…
Ξανά στην πόρτα, ρίχνω το κερμα στη σχισμή και σπρώχνω την καγκελόπορτα με τρελλα. Το κέρμα όμως δεν είχε προλάβει να κατέβει και φράκαρε …
Εκεί τόνοιωσα. Μου φύγαν λίγα !
Άρχισα να ταρακουνάω την πόρτα με τρελλα μέχρι που βγήκε η καθαρίστρια από μέσα και μου έγνεψε να πάω από την διπλανή πόρτα που ήταν ακριβώς δίπλα και δεν είχα δεί.!
Δεύτερο ευρώ είχα. Μπήκα τρέχοντας. Παραλίγο να ρίξω κάτω την καθαρίστρια στην βιασύνη μου.
Βρήκα τουαλέττα, κλείνω την πόρτα και άντε τώρα να τον βρείς !
Ψάχνω μέσα απ το παλτό, κάτω απτό σακκάκι και βρίσκω το φερμουάρ στο παντελόνι. Το ανοίγω και ψάχνω να βρώ το άνοιγμα στο ισοθερμικό σώβρακο που φορούσα και απο εκεί το άνοιγμα στο δεύτερο σώβρακο που φορούσα (γιατί εδώ κάνει κρύο, – 17 βαθμούς) και το οποίο σώβρακο , δεν είχε άνοιγμα και έπρεπε να το κατεβάσω απο το βρακολάστιχο !
Τα κατάφερα ! Τον βρήκα ! Τον πιάνω και τον τραβάω έξω βίαια.
Μόλις τον έπιασα δεν κρατήθηκε άλλο . Του φύγανε !
Μέχρι να τον βγάλω για τα καλά έξω είχα κατουρήσει και τα δυό σώβρακα, το παντελόνι και τα χέρια μου.
Βατερλώ ! Πλύθηκα, συμμαζεύτηκα, κουμπώθηκα. Ευτυχώς το παλτό κάλυψε τους λεκέδες της ντροπής.
Στην πλατφόρμα που περίμενα να έρθει το τραίνο ασυναίσθητα έφερα στο μυαλό μου την Ελλαδάρα μας !
Που όποτε σούρθει, όπου κι αν βρίσκεσαι μπαίνεις σε ένα καφε, Goodies,κλπ και κάνεις τη δουλειά σου.
Στη Ελλάδα υπάρχει κατανόηση και συμπόνοια για τον ” πιεζόμενο” συνάνθρωπό μας, ακόμα …
ΤΕΛΙΚΑ ΡΕ ΣΥΓΧΩΡΙΑΝΟΙ ΤΟ ΚΑΤΑΚΑΤΟΥΡΗΣΑΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ……ΑΣ ΕΙΝΑΙ