Ο “Μίτσος”

Είναι γνωστά τα παλιά συμπαγή τούβλα που έβγαζαν τα κεραμοποιεία των Βατερών και κατά καιρούς έχουμε δημοσιεύσει φωτογραφίες τους στη σελίδα μας. Στο κέντρο της μιας πλευράς υπάρχει ένα βαθούλωμα όπου υπάρχουν συνήθως ανάγλυφα τα αρχικά του ιδιοκτήτη του “καμινιού”.

Ο Ανδροκλής Τσέλεκας βρήκε τούβλα που αντί για τα αρχικά είχαν το όνομα του χωριού μας “ΒΡΥΣΑ” αλλά βρήκε και κάποια στα οποία υπήρχε το όνομα “ΜΙΤΣΟΣ”. Ποιος ήταν άραγε αυτός ο “ΜΙΤΣΟΣ”;

Την απορία του έλυσε η γιαγιά του Μυρσίνη Αποστολή-Καλατζή:

“Ο ΜΙΤΣΟΣ γεννήθηκε στο χωριό μας και ήταν ο Δημήτρης Παπαδόπουλος του Σωτήρη. Ο πατέρας Σωτήρης είχε αναλάβει να ανάβει τα επιτοίχεια φανάρια που υπήρχαν στις γειτονιές του χωριού για να φωτίζουν τους δρόμους. Την εποχή εκείνη η “μαγκιά” των αγοριών έφτανε μέχρι το σπάσιμο των φαναριών για να …κινούνται ευκολότερα στις γυναικοδουλειές τους! Ο μπαρμπα Σωτήρης είχε και μαγαζάκι στο οποίο πουλούσε και πετρέλαιο το οποίο διαφήμιζε με το σλόγκαν “πετρόλαδο, γκαζ, πετρόλαδο”

Ο Μήτσος δεν άκουγε και είχε μεγάλη δυσκολία στην ομιλία. Δούλευε στο καμίνι του Σταύρου Σκιά στο Χουχλακιάρι και χαιρόταν να βάζει το όνομά του σε τούβλα που έφτιαχναν (τα κανονικά είχαν το Σ.Σ. (Σταύρος Σκιάς)).

Ο Μήτσος και οι Οβραίοι του. Άλλοτε ένας, άλλοτε περισσότεροι!

Ο Μήτσος είχε παντρευτεί γυναίκα από τον Πολιχνίτο και είχε αποκτήσει δυο κόρες και έναν γιο. Με τη βοήθεια της οικογένειάς του έφτιαχνε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες τον “Οβραίο” τον οποίο έστηνε κοντά στο σπίτι που έμεναν, στης “Κοπριάς το πηγάδι” και τον έκαιγε την Κυριακή του Πάσχα όταν περνούσε από κει η Δευτερανάσταση.

Το κάψιμο του “Οβραίου” ή “Βριγιού” έχει τις ρίζες του στην Τουρκοκρατία. Μετά την απελευθέρωση σταμάτησε και ύστερα από λίγα χρόνια ανανέωσε το έθιμο ο Μήτσος. Αρχικά στήνονταν λίγο κάτω απ’ την είσοδο της Εκκλησίας (κοντά στη Βιβλιοθήκη) και με την αναβίωση του εθίμου από τον Μήτσο μεταφέρθηκε στης “Κοπριάς το Πηγάδι” (Αναλυτικά γράφει για το έθιμο ο Κώστας Τσέλεκας στο βιβλίο του για το χωριό μας)

Ο Μήτσος σηκώνονταν αχάραγα απ’ το χωριό για να κατεβεί στα Βατερά, στο καμίνι. Ένα βράδυ το αφεντικό του, ο Σταύρος Σκιάς, μαζί με 3-4 ακόμα άτομα θέλησαν να τον πειράξουν. Ντύθηκαν με κοντά άσπρα σώβρακα (κιρκέτσκα), κρύφτηκαν και μόλις πλησίασε πετάχτηκαν μπροστά του χοροπηδώντας και φοβερίζοντάς τον. Ο Μίτσος φοβήθηκε, τα έχασε και φώναζε “ντάβλους είσι γι’ άθρους είσι;” (διάβολος είσαι ή άνθρωπος είσαι;) και άρπαξε μια πέτρα για την πετάξει εναντίον τους. Τότε ο φόβος μεταφέρθηκε στους μεταμφιεσμένους οι οποίοι αναγκάστηκαν να αποκαλυφτούν για να γλιτώσουν.

Πέθανε τη δεκαετία του 1960 στην Αθήνα όπου ζούσε κοντά στα παιδιά του.”

Μιας και η ανακάλυψη του Ανδροκλή συμπίπτει με τις μέρες που ο Μήτσος ετοίμαζε τον “Οβραίο” του, ας είναι το αφιέρωμα τούτο ένα μνημόσυνο για τον άνθρωπο που με τις ελάχιστες δυνατότητες που είχε άφησε κάτι πίσω του στο χωριό του.