Η ανοργανωσιά μας ως κοινωνίας φωνάζει από μακριά! Εντάξει, δεν είμαστε ούτε στρατιωτάκια ούτε μαριονέτες. Λεύτεροι άνθρωποι είμαστε. Έτσι νομίζουμε και έτσι δικαιολογούμε το γεγονός ότι ο καθένας κάνει ό,τι νομίζει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν!
Για να δώσεις όμως λογαριασμό χρειάζεται να υπάρχουν κανόνες. Για να εκλείψει η ανοργανωσιά χρειάζεται να υπάρχει οργάνωση. Να υπάρχουν κανόνες λειτουργίας της κοινωνίας σε όλους τους τομείς. Απ’ τους πιο σημαντικούς ως του πιο ασήμαντους! Και τους κανόνες αυτούς είναι υποχρεωμένη να θεσπίζει, αλλά προπαντός και να εφαρμόζει η εξουσία. Μεγάλη και μικρή. Κεντρική και τοπική.
Η απουσία αυτών των κανόνων μπορεί με πρώτη ματιά να φαίνεται ως ενισχυτική της ελευθερίας των ατόμων άρα (;) και των κοινωνιών. Σε μια δεύτερη όμως ανάγνωση, δείχνει να είναι υπαίτια ταλαιπωρίας, άγχους και προβλημάτων για τους πολίτες σε πολλά επίπεδα. Και θα ασχοληθούμε με τα μικρά.
Το οξύ πρόβλημα σε αρκετές τοπικές κοινωνίες είναι πού θα βρεθούν κενοί τάφοι για την ταφή των νεκρών της ημέρας!!!Ναι, στη σημερινή Ελλάδα ούτε αυτό δεν είναι αυτονόητο. Ούτε την τελευταία του κατοικία δεν έχει εξασφαλισμένη ο πολίτης! Μόλις έρθει το άγγελμα του θανάτου, αρχίζουν τα τηλέφωνα προς τους συγγενείς των ενταφιασμένων. Παρακάλια, απειλές, αντεγκλήσεις, καβγάδες! Ακόμα και τηλέφωνα σε τρίτους να πουν μια κουβέντα μπας και πεισθούν οι συγγενείς να αποδεχτούν την εκταφή τού προ πενταετίας αναχωρήσαντα και ενταφιασθέντα ανθρώπου τους!
Και οι πολλοί θεωρούν υπεύθυνους της κατάντιας αυτής τους συγγενείς που δεν υποχωρούν στα παρακάλια είτε γιατί έτσι νομίζουν ότι τιμούν το νεκρό τους είτε γιατί έχουν… προηγούμενα με τον προς ενταφιασμό συνάνθρωπό τους. «Σιγά μη βάλουν κι αυτόν στον ίδιο τάφο που είναι ο δικός μας άνθρωπος!!!»
Η ευθύνη όμως βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται στην ανικανότητα και την αδιαφορία της τοπικής αυτοδιοίκησης. Δε φταίει ούτε ο «Καλλικράτης», ούτε ο «Κακοκράτης». Δε φταίνε ούτε οι συγγενείς. Φταίνε αυτοί που πρέπει να καθορίζουν τη λειτουργία της κοινωνίας μας με κανόνες σε όλους τους τομείς. Φταίει η δημοτική αρχή.
Αν υπήρχε επικαιροποιημένος κανονισμός λειτουργίας των νεκροταφείων και αν εφαρμοζόταν, δε θα υπήρχε πρόβλημα. Να προβλέπει το μέγιστο χρόνο ταφής στα τρία ή τέσσερα χρόνια (η εμπειρία όσων ασχολούνται με το αντικείμενο μπορεί να προσδιορίσει τον απαιτούμενο χρόνο) και στη συνέχεια να γίνεται αναγκαστική εκταφή ύστερα από ολιγοήμερη προειδοποίηση των ενδιαφερόμενων και φυσικά χρέωση σ’ αυτούς των εξόδων. Να υπάρχει βέβαια και καθορισμένος χώρος για την εκ νέου ταφή, όπου τυχόν δεν έχει ολοκληρωθεί η αποικοδόμηση.
Πρόβλημα όμως παρουσιάζεται και στα οστεοφυλάκια, στα οποία ο καθένας τοποθετεί το κιβώτιο όπου του αρέσει και φυσικά προτιμά την… «business class»! Και εκεί τα κιβώτια παραμένουν εις το διηνεκές! Πώς επομένως να μη δημιουργηθεί στενότητα χώρου; Και εδώ θα δούμε – αν δεν έχουμε ήδη δει – καβγάδες ανάμεσα στους πονεμένους και πικραμένους συγγενείς.
Όμως και εδώ ο κανονισμός λειτουργίας μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Να οριστεί ελάχιστος χρόνος και στη συνέχεια να επιβάλλεται ειδικό τέλος ή να αδειάζει το κιβώτιο στον κοινό χώρο του οστεοφυλακίου.
Δεν είναι όμως μόνο τα «μακάβρια» θέματα με τα οποία – προληπτικοί όντες – δεν τολμούν να ασχοληθούν οι τοπικοί άρχοντες. Ένα ακόμα πρόβλημα με το οποίο, όπως φαίνεται, απαξιούν να ασχοληθούν και το οποίο ταλαιπωρεί οδηγούς και αυτοκίνητα, είναι οι λακκούβες των δρόμων.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων, η αιτία για τις λακκούβες είναι τα σκαψίματα για συνδέσεις με τα δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης. Πληρώνει ο πολίτης, σκάβεται το τσιμέντο ή η άσφαλτος, γίνεται η σύνδεση και… χάσκει η λακκούβα για χρόνια. Ο πολίτης πληρώνει και τα έξοδα τα οποία χρειάζονται για την αποκατάσταση του οδοστρώματος, αλλά η αποκατάσταση δε γίνεται. Δεν είναι επομένως οικονομικό το πρόβλημα. Είναι καθαρά θέμα οργάνωσης.
Ας γίνεται – αν είναι απαραίτητο – ξεχωριστή είσπραξη του ποσού για την αποκατάσταση του δρόμου απ’ τα υπόλοιπα της σύνδεσης στα δίκτυα, ώστε να μαζεύονται τα χρήματα αυτά σε ξεχωριστό κουμπαρά. Και να αξιοποιούνται. Με μια εργολαβία ανά δημοτική κοινότητα, αν δεν υπάρχουν εργάτες του Δήμου γι’ αυτήν τη δουλειά. Για να μην ταλαιπωρείται ο κόσμος. Για να μην καταστρέφονται τα αυτοκίνητά του. Για να μην προκαλούνται ατυχήματα.
Αρκεί να νοιάζονται για τον κόσμο! Να υπάρχει διάθεση να τον υπηρετήσουν.
