Το μνημείο των Ηρώων του χωριού μας το οποίο λόγω συντομίας έχει μετατραπεί σε ουδέτερο: το “Ηρώον”
Χτες στην κατάθεση των στεφανιών με την ευκαιρία της εθνικής γιορτής τέθηκε από παρευρισκόμενο το ερώτημα: πότε ανηγέρθηκε το μνημείο αυτό; Σήμερα στο καφενείο το ερώτημα ξανατέθηκε πλαισιωμένο και από πληροφορίες του τύπου: “Η μάνα μου θυμάται ότι όταν ήταν μικρή περνώντας από κει φοβόταν το άγαλμα” και “ο τάδε θυμάται ότι ο πατέρας του πότιζε τα πεύκα που είχαν φυτέψει”.
Η απάντηση στο ερώτημα δίνεται από το Δάσκαλο Κώστα Τσέλεκα στο βιβλίο του για το χωριό μας. Το Ηρώον κατασκευάστηκε το 1929-30 επί προεδρίας της Κοινότητας του Μαργαρίτη Νικέλλη. Τότε γράφτηκαν στην πίσω πλευρά του τα ονόματα όσων έπεσαν τη δεκαετία 1912-22. Αργότερα συμπληρώθηκαν και τα ονόματα όσων έπεσαν στο αλβανικό μέτωπο και στον εμφύλιο απ’ την πλευρά του εθνικού στρατού και τη δεκαετία του 1980 αναγράφτηκαν και τα ονόματα των νεκρών της άλλης πλευράς. Τέλος πριν 4-5χρόνια ο χώρος φωταγωγήθηκε με δαπάνη του Συλλόγου της Αθιήνας.
Μια πληροφορία που μου έδωσε χτες ο κ. Πάνος Γεωργέλλης. Το 1936 ήρθε στο χωριό ο τότε διάδοχος Παύλος και οι τοπικοί άρχοντες έτρεχαν και δεν έφταναν να φανεί το χωριό μας αντάξιο των υψηλών επισκεπτών του. Μια απ’ τις ενέργειες που θα γινόταν θα ήταν και η κατάθεση στεφανιού απ’ τον διάδοχο στο καινούριο τότε μνημείο. Ο χώρος όμως ήταν εντελώς γυμνός. Για να τον ομορφήνουν έκοψαν πεύκα μεσαίου μεγέθους, άνοιξαν λάκους και τα τοποθέτησαν σαν να ήταν κανονικά φυτεμένα!!! Αργότερα έγινε η δεντροφύτευση του χώρου
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου ‘κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Μανώλης Αναγνωστάκης