Χιούμορ ( αλλά από ποιότητα…)
Τον συνονόματό φίλο –συμμαθητή μου στο γυμνάσιο- συναντώ αραιά και που στην αγορά της Μυτιλήνης. Η σύντομη πάντα συζήτηση που έχουμε στο πόδι, τώρα στα γεράματά μας, είναι αμοιβαία πειράγματα. Άτυπος νικητής αναδείχνεται, όποιος προλάβει να κάνει τις πιο δυνατές ατάκες εις βάρος του άλλου…
– Τι χάλια είναι αυτά; Προλαβαίνω και του λέω στην προτελευταία συνάντησή μας. Τι κοιλίτσες βλέπω εδώ, τι παχάκια; Δεν είπαμε λιτή διατροφή και άσκηση;..
– Κοίτα, που τον έχεις εκείνο τον κατάλογο των 85 συμμαθητών μας, που τελειώσαμε την ίδια χρονιά, απ’ τον οποίο διαγράφεις τους αποδημούντες…Για δώσ’ τον, να τον κρατά κάποιος πιο καλοστεκούμενος.. Μη σταματήσει στη μέση, η ενημέρωσή του…
Την τελευταία φορά όμως, είχε εκείνος την πρώτη ατάκα. Διακρίνοντας με, από 15 μέτρα απόσταση, άρχισε να κάνει εντονότατες κινήσεις άρνησης ( με χέρια, κεφάλι, σώμα, ‘κραύγαζε’ ένα πελώριο ΟΧΙ )
– Τι ΟΧΙ τόσο κατηγορηματικό, ρε Παναγιώτη;
– Ότι και να κάνεις…όσες ασκήσεις βαδίσματος κ.λ.π , εξακόσια χρόνια δεν θα ζήσεις*
– Δίκιο έχεις Παναγιώτη, εξακόσια δεν τα εξασφαλίζω με τίποτε…άλλωστε δεν τα θέλω τόσα…θα σκυλοβαριέμαι μέχρι να περάσουν. Α! τα μισά να πεις, θα τα ήθελα…Σύγκορμος ξανά ο φίλος Π. κραυγάζει όσο δε γίνεται το ΟΧΙ του, αίσθηση χιούμορ μηδέν…- Ε! καλά συνεχίζω εγώ.. και στα διακόσια συμβιβάζομαι. Κατηγορηματικό το ΟΧΙ του φίλου μου και πάλι. Αλλάζω τότε ύφος και του λέω ‘θυμωμένα’. Στάσου ρε Παναγιώτη, φίλος είσαι εσύ ή οχτρός; Απ’ τα δικά σου θα τα δώσεις τα λίγο παραπάνω χρόνια που θα ήθελα να ζήσω;…και τον αφήνω σύξυλο τάχα μου θυμωμένος…Άμποτε έτσι μέχρι τέλους να αντιμετωπίζουμε το αναπότρεπτο της φθοράς και του θανάτου.
*Περπατούσα κάπως ζωηρά την ώρα που με είδε και το πήρε σαν άσκηση… χάριν διατήρησης καλής υγείας
