Περί ορθογραφίας
Το 1870 συν-πλην είχε γεννηθεί η γιαγιά μου η Κατίγκω.
Ήταν όμως απ’ τις λίγες σύγχρονές της, που είχε πάει στο Δημοτικό ,όπου μικρή μειοψηφία των κοριτσιών της εποχής της, το έκανε…
Άχρηστο προσόν θα πεις για εκείνους τους καιρούς. Να όμως που από τότε, που τα οκτώ παιδιά της που επιβίωσαν τα έξι (6) ξενιτεύτηκαν !
Χρυσάφι τότε τα λίγα γραμματούλια που τα είχε κιόλας περίπου ξεχάσει, όταν άρχισαν να της είναι αναγκαία : Να διαβάζει τα γράμματα των παιδιών της και να τους απαντά…
Ακόμα δε , να βοηθά τις αγράμματες γειτόνισσες που είχαν την ίδια ανάγκη. Τώρα μη ζητάτε και πόσο ορθογραφημένα ήταν τα γραφόμενά της!
-« Μόνο το μικρό ‘’ο’’, βάζω» μου εξήγησε μια μέρα. «Άμα όμως μαζευτούν πολλά, βάζω και κανένα ‘’ω’’ για ποικιλία…Από τόνους δε βάζω κανέναν.. αλλά στο τέλος γεμίζω δυο σειρές με οξείες , περισπωμένες , τελείες, κόμματα…και γράφω ύστερα :
« Πάρτε τα και βάτε τα όπου χρειάζεται…»
