Τι μη λεν;
Μια χωριανή μας στα εβδομήντα της γεμάτα, ζούσε μόνη στο γεροντικό της. Ο άντρας της, μακαρίτης από χρόνια. Τα παιδιά ξενιτεύτηκαν. Μα και εδώ να ΄χε μείνει κανένα, σιγά μην την είχε κοντά του. Δε συνηθιζόταν κάτι τέτοιο, προπολεμικά. .Από την υγειά της δεν είχε παράπονα, δεν έπασχε από τίποτα σοβαρό. Το μόνο που την ενοχλούσε τελευταία, ήταν πως ξεχνούσε πολλά πράγματα. Και να δεις έλεγε που τα παλιά τα θυμάμαι με το νι και με το σίγμα, τσι ξιχνώ τα χτισνάμ? Τα ‘περί προϊούσης γεροντικής άνοιας ήταν έννοιες άγνωστες όχι μόνο από τη γενιά της, αλλά και από κείνη των παιδιών της. Με εξαίρεση φυσικά τους λίγους μορφωμένους…
Μια μέρα κει που η κα Πελαγία είχε ξεχαστεί σε αναμνήσεις από τα παλιά ,σκόνταψε σε κάτι που δεν μπορούσε να θυμηθεί :΄το ίδιο το όνομα της!! -΄΄Πως με λένε? Πως με λένε; Απάντηση δεν ερχόταν. Μαθές πως με βάφτισαν..πώς με φώναζε η μάναμ, ο άντρας μου, οι γείτονες ; Πως με φώναζαν στο σκολειό; Αναπαρίστανε νοερά ένα σωρό σκηνές από τη ζωή της, με ανθρώπους που τη φώναζαν (με το όνομα της φυσικά) αλλά τι όνομα χρησιμοποιούσαν…δεν ερχόταν στη μνήμη της. Στο τέλος άρχισε να ανησυχεί σοβαρά. Το βλέπε σαν πολύ κακό σημάδι. Άλλο να ξεχνάς το ένα κι το άλλο κι άλλο το όνομα που ‘χες μια ζωή.¨- Ποια είμαι ‘γω; ¨΄,έλεγε και ξανάλεγε. Ήταν σα να είχε χάσει την ταυτότητα της…Έφτασε απόγευμα-ούτε έκανε φαγητό, ούτε έφαγε- χωρίς να μπορεί να λύσει το( υπαρξιακό της) πρόβλημα . Έχω όνομα ,υπάρχω; Κάποτε βγήκε και έκατσε στο κατώφλι του σπιτιού της, όπως το συνήθιζε, αλλά τώρα με το μυαλό της να είναι κολλημένο στο χαμένο όνομα της. Οι περαστικοί χωριανοί την χαιρετούσαν και αυτή ανταπαντούσε αφηρημένα, μέχρι που κάποτε μια περαστική γειτόνισσα υποψιασμένη ότι κάτι συμβαίνει,τη ρώτησε .- Είσαι καλά Αμερσούδα ;…αυτό ήταν, τα μάγια λύθηκαν.. Αμερσούδα , Αμερσούδα, έλεγε χαρούμενη μπροστά στη γειτόνισσα που απορούσε .
Ως εμένα έφτασε μέσω του μακαρίτη πατέρα μου Νικόλα.
