Έχοντας παρακολουθήσει από κοντά την όλη προσπάθεια της εφηβικής θεατρικής ομάδας της Βιβλιοθήκης, από τότε που κατατέθηκε η ιδέα της δημιουργίας και φέτος εφηβικής ομάδας ως την τελική παράσταση, θέλω να συγχαρώ προσωπικά και δημόσια τη Κατερίνα για την προσπάθεια που κατέβαλε και το ρίσκο που ανέλαβε.
Είναι πολύ διαφορετικό να υπάρχουν σε μια τοπική κοινωνία 100 παιδιά (αγόρια-κορίτσια), να ενδιαφέρονται για το θέατρο τα 50 και να επιλέξεις τα 10 για να προετοιμάσεις μια παράσταση, από το να υπάρχουν όλα κι όλα 15 παιδιά, να ενδιαφέρονται ένθερμα για το θέατρο 5-6, να προσπαθήσεις να πείσεις ακόμα μερικά να ασχοληθούν και να βρεις ένα έργο που να ταιριάζει στο φύλλο τους, στην ηλικία τους, στα ενδιαφέροντά τους και να έχουν ρόλο όλα!
Και επειδή αυτό στην περίπτωσή μας δεν ήταν εφικτό, η Κατερίνα ανέλαβε το ρίσκο να γράψει η ίδια τους διαλόγους ενός θεατρικού έργου, έχοντας ως στόχο όχι να πετύχει ένα λογοτεχνικό ή θεατρικό επίτευγμα αλλά απλά να ικανοποιήσει τις παραμέτρους της παραπάνω παραγράφου.
Στην πορεία της προσπάθειας ενθουσιάστηκε, πέρασε ευχάριστες ώρες με την εφηβική παρέα της, αγχώθηκε, στεναχωρήθηκε, απογοητεύτηκε αλλά πάντα με την ελπίδα ότι τα παιδιά που γνώρισε και συνεργάστηκε τόσους μήνες τελικά δεν θα πρόδιδαν την κοινή τους προσπάθεια και πορεία και θα την αντάμοιβαν για όλα αυτά με την τελική τους παρουσία.
Πράγμα που έγινε και έσβησε -πιστεύω- όλα τα αρνητικά αφήνοντας να φωλιάσει μέσα της μόνο η ικανοποίηση του: το τόλμησα και τα κατάφερα!
Σε μια χωροχρονική συγκυρία που το εύκολο πικρό σχόλιο πλεονάζει, η δημιουργική προσπάθεια και συμβολή στο καλό της τοπικής κοινωνίας οφείλει να προβάλλεται.
Σας ευχαριστώ όλους για όλα. Τιμή μου που με εμπιστευθήκατε.