Την τοποθεσία αυτή του χωριού μας, μας τη θύμισε το παρακάτω δημοσίευμα του lesvosnews.net. Μήπως ξέρει κάποιος περισσότερα γι αυτήν;
Στιγματισμένοι, εγκαταλελειμμένοι και απομονωμένοι από την κοινωνία οι άνθρωποι της Λούβας, όπως τους αποκαλούσαν στην Λέσβο, περίμεναν υπομονετικά απλώς να τελειώσει η ζωή τους.
Με περισσή ευαισθησία, η δημοσιογράφος της ΕΡΤ Δήμητρα Λαχουρή, από το Παλαιοχώρι της Λέσβου μεταφέρει το κοινό σε μια λαγκάδα, όπου στέλνονταν οι χανσενικοί του νησιού και όχι μόνο.
Οι κάτοικοι του Παλαιοχωρίου θυμούνται τις διηγήσεις των παλαιοτέρων. Σύμφωνα με τον Γιώργο Καραμπέτσο το 1850, ζούσαν εκεί γύρω στους 2.000 ανθρώπους, λεπροί, σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, αντιμετωπίζοντας σκληρούς χειμώνες, χωρίς βοήθεια μόνο με τα δικά τους μέσα, καλλιεργώντας την γη.
Ο Σάββας Ραφαήλ, αναφέρει τις μνήμες της γιαγιάς του, η οποία υπέργηρη πρόλαβε την κοινότητα εκείνων των ανθρώπων που ζούσαν ξεκομμένοι, σαν εσώκλειστοι. Έκτισαν και μια εκκλησία του Αγ. Γεωργίου, που την αποκαλούσαν Αι-Γιώργης ο Λεπρός. Ως ύβρη χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι του νησιού την έκφραση στην “Λούβα ράχη”, για την δική τους “Σπιναλόγκα”.
