Σήμερα -αν μας το επέτρεπε ο …ιός- το εκκλησάκι του αγίου Ευσταθίου δεν θα μας χωρούσε γιατί αρκετοί προτιμούν να ακούσουν την ακολουθία των χαιρετισμών στην λεγόμενη “ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου” ή απλούστερα “στους τελευταίους χαιρετισμούς” κατά την οποία διαβάζονται όλες οι στάσεις.
Ως ελάχιστη συμβολή και απόδοση τιμής γι αυτή τη μέρα παραθέτουμε τα δυο ωραιότερα κατά τη γνώμη μας τροπάρια της ακολουθίας στο πρωτότυπο, σε μετάφραση και με την ψαλμωδία τους.
Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια, ως λυτρωθείσα των δεινών, ευχαριστήρια, αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε, αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον ίνα κράζω σοι, Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Σ’ Εσένα Θεοτόκε, την Υπέρμαχο Στρατηγό, μ’ ευγνωμοσύνη η Πόλη σου αποδίδει τη νίκη. Και σου αναπέμπει θερμές ευχαριστίες, επειδή (με τη δική σου επέμβαση) λυτρωθήκαμε απ’ τις συμφορές. Εσύ όμως που η δύναμή σου είναι ακατανίκητη, ελευθέρωσε κι εμένα (την Πόλη σου) από κάθε είδους κινδύνους, για να σου αναφωνώ: Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Την ωραιότητα της παρθενίας Σου, και το υπέρλαμπρο το της αγνείας Σου, ο Γαβριήλ καταπλαγείς εβόα Σοι, Θεοτόκε: “Ποιόν Σοι εγκώμιον προσαγάγω επάξιον; Τι δε ονομάσω Σε; Απορώ και εξίσταμαι διό, ως προσετάγην, βοώ Σοι: Χαίρε, η Κεχαριτωμένη”.
Θεοτόκε, ο Γαβριήλ, επειδή έμεινε έκπληκτος από την Ωραιότητα της παρθενίας Σου, κι από την υπερβολική λάμψη της αγνότητάς Σου, Σου φώναξε δυνατά: “Ποιον ύμνο αντάξιο να Σου προσφέρω; Πως να Σε ονομάσω; Βρίσκομαι σε αμηχανία και μένω εκστατικός μπροστά Σου. Γι’ αυτό Σου φωνάζω, όπως με διέταξε ο Θεός: Χαίρε Συ, που έχεις όλες τις Χάρες”.
