Όταν ολοκληρωθεί το ράβδισμα ενός λιόδεντρου και απομακρυνθούν λίγο -πολύ τα σπασμένα κλαδάκια είναι η στιγμή που το μάτι σου γεμίζει ελιά και νιώθεις την κούραση να φεύγει δίνοντας τη θέση της σε μια ικανοποίηση. Ικανοποίηση και ευχαρίστηση που έχουν αμείλικτο εχθρό τη λογική σκέψη:
Οι ελιές αυτές είναι περίπου 70 κιλά. Με μια μέση απόδοση 20% σε λάδι θα δώσουν 14 κιλά λάδι. Με τις τιμές του λαδιού σήμερα αν αφαιρέσεις και τα έξοδα (όχι της παραγωγής αλλά μονάχα της έκθλιψης) θα εισπράξεις περίπου 20€.
Αν υπολογίσεις το κόστος (ή τον κόπο) για το ράβδισμα και τη συγκέντρωση του καρπού, για τη λίπανση και γενικότερα για την καλλιέργεια βλέπεις πολύ λογική την οπτική γωνία του συντοπίτη μας μόνιμου κάτοικου της Αθήνας που ήρθε για δυο μέρες στο χωριό και στο ερώτημα “για τις ελιές;” η απάντησή του ήταν: αδιαφορώ για το “σπορ” αυτό! Με 200€ παίρνω 4 δοχεία λάδι. Προς τι να αναλώνομαι;
Και αναρωτιέσαι: εμείς εδώ στο χωριό γιατί να “αναλωνόμαστε”. Έλα ντε όμως ότι σ’ αυτά τα χωραφάκια μέσα ο πατέρας και η μάνα έκαναν “χίλιες μετάνοιες” να μη ξεφύγει ούτε μια, αδιαφορώντας αν κείτονταν σε χώμα η σε αγκάθια, συνήθως νηστικοί, για να συγκεντρώσουν σιγά -σιγά, μέρα με τη μέρα, ένα “στάμα”, να λαδώσουν λίγο, να φέρουν στο σπίτι μισή λαγίνα και να πουλήσουν το υπόλοιπο μπας και κλείσουν καμιά τρύπα απ’ το χιλιοτρύπητο οικονομικό “κοστούμι” της πολυμελούς οικογένειας.
Πως εσύ να το παίξεις υπεράνω και να αδιαφορήσεις. Να τα αφήσεις να ρημάξουν. Όταν μάλιστα ζεις στο χωριό και τα βλέπεις.
Ας αναλωνόμαστε λοιπόν! Εξάλλου είναι και γυμναστική (αυτό για να παρηγοριόμαστε)
