Παραθέτουμε τους στίχους που μας είπε από μνήμης και καταγράψαμε ο μπαρμπα Γιώργης για την αγαπημένη του σύζυγο Μαρία που είχε χάσει χρόνια πριν. Οι στίχοι αυτοί δημοσιεύτηκαν στον Αντίλαλο της Βρίσας και του έδωσαν το βραβείο “Ρένας Σιγιώργη” για το καλύτερο κείμενο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό το 2013.
Στίχοι αγάπης και πόνου από τον Γιώργο Α. Αποστολή
Την είχα την αγάπη της Σταυρό στην κεφαλή μου, καλύτερα απ’ τα μάτια μου και τη γλυκιά ζωή μου.
Όποιος αγάπη έχασε το ξέρει κείνος μόνο, πονόμετρο δε βρίσκεται για να μετρά τον πόνο.
Σας που ‘ναι ο Άδης σκοτεινός είναι και η καρδιά μου, και σαν κεράκι λιώνουνε μέσα τα σωθικά μου.
Όσο περνάει ο καιρός το φίδι μεγαλώνει, τρώει τα φύλλα της καρδιάς και αρχινούν οι πόνοι.
Απέναντι στον Άη Γιάννη στέκει η παρηγοριά μου, της μιλώ δε μου μιλά και καίγεται η καρδιά μου.
Θυμάσαι πως μου έλεγες στον όρκο σου καημένη πως η αγάπη που ‘χομε παντοτινά θα μένει;
Βλέπω τον κάμπο πράσινο, τα δέντρα ανθισμένα, βλέπω και της καρδούλας μου τα φύλλα μαραμένα.
Για σένα αναστεναγμούς χίλιους την ώρα παίρνω, και αν υπάρχει και χαρά στον κόσμο δεν το ξέρω.
Έλα να δεις πως έκανες κομμάτια την καρδιά μου και σαν κερί με λιώσανε τα’ αναστενάγματά μου
Μες την καρδιά μου ρίζωσαν τ’ αγάπης σου οι ρίζες και την περνάω τη ζωή με σκοτεινές ελπίδες.
Δε θα μπορέσω στη ζωή να σε αλησμονήσω μήτε την τελευταία μου στιγμή σαν ξεψυχήσω.
Σα φθισικό κατάντησε για σένα το κορμί μου και έχασ’ όλες τις χαρές για σένα στη ζωή μου.
Κάποιο καιρό αναστέναζα και πόναγα για σένα και η καρδιά μου αλύπητα έτρεχε μαύρο αίμα.
Θυμάμαι πως το παρελθόν τα ‘χαμε κουβεντιάσει και μου πες πως σα με αρνηθείς ο κόσμος θα χαλάσει.
Μοίρα με καταδίκασες μα δε σε υπολογίζω, εσύ μου στέλνεις βάσανα κι εγώ μ’ αυτά γλεντίζω.
Θυμούμαι και τα πρωτινά μα βλέπω και τα τώρα και τρέχουνε τα μάτια σα βρύσες το χειμώνα.
Πονώ, και δεν έβρισκε άνθρωπος να με σώσει, στην πονεμένη μου καρδιά παρηγοριά να δώσει.
Σκέψου Μαρία στη ζωή τι έχουμε καμωμένα και τώρα πως εσκέφτηκες να μ’ αρνηθείς εμένα.
Παντοτινά αγάπη μου θα ‘μαστε αγαπημένοι ασχέτως πως εις τη ζωή θα ‘μαστε χωρισμένοι
Σκέψου αγάπη τα δάκρυα που ‘χυσες στη ζωή σου και τώρα να με αρνηθείς βαστάτο η ψυχή σου;
Επήρες τούτη τη χαρά και μ’ άφησες τον πόνο μα ότι κι αν πάθω στη ζωή για σε δε μετανιώνω
Δεν περιμένω πια χαρές, που έχασα εσένα, έσβησε ο ήλιος που έφεγγε παντοτινά για μένα
Όσο και να πονώ για σε, δε σου παραπονιέμαι γιατί ήτανε της μοίρας μας γραφτό να αποχωριστούμε.
Μες το σαλόνι της καρδιάς έπιπλο σ’ έχω βάλει κι όποιος νομίζει πως μπορεί ας έρθει να σε βγάλει
Όλος ο κόσμος να είναι εδώ και μια ψυχή να λείπει, μαύρος μου φαίνεται ο ουρανός και σκοτεινό το σπίτι.
Τα δάκρυά μου σώθηκαν εσένα για να κλαίω και τώρα εγώ τον πόνο μου σ’ όλο τον κόσμο λέω.
Πες μου του κόσμου τη χαρά γιατί μου ‘χεις στερήσει που τη καρδιά μου σου ‘δωσα εσένα και ορίζεις.
