Βρίσα Λέσβου: Το αρτοποιείο που δίνει ζωή στο ερειπωμένο χωριό, δύο χρόνια μετά τον σεισμό των 6,3R
Στη Βρίσα της Λέσβου ο χρόνος σταμάτησε εκείνο το μεσημέρι της 12ης Ιουνίου του 2017, όταν ο «Εγκέλαδος» και τα 6,3R μετέτρεψαν το γραφικό χωριό σε ερειπωμένο τόπο, στερώντας τη ζωή από μία 45χρονη γυναίκα που δεν πρόλαβε να βγει, όπως οι συγχωριανοί της, από τα χαλάσματα.
Δύο χρόνια μετά, σε ένα σκηνικό που δεν επουλώνει διόλου τις πληγές των σεισμοπαθών, μία οικογένεια αρτοποιών δίνει ζωή στον τόπο, συνεχίζοντας τις επαγγελματικές της δραστηριότητες. Ο Σπύρος Τριανταφύλλου, η σύζυγός του και η μητέρα του Μυρσίνη από την δεύτερη κιόλας ημέρα μετά τον καταστροφικό σεισμό βρέθηκαν και πάλι στο εργαστήριό τους στην Βρίσα -παίρνοντας την απαραίτητη άδεια από τους αρμόδιους φορείς- για να ζυμώσουν τα καρβέλια τους, να πλάσουν τα κουλούρια τους και να προμηθεύσουν τα άλλα δύο αρτοποιεία της οικογένειας στο νησί με φρέσκα προϊόντα. Γρήγορα έγιναν η πιο τρανή απόδειξη ότι η ζωή συνεχίζεται κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμη και δίπλα ακριβώς από τόνους γκρεμισμάτων.
«Αρχικά δεν ήταν ευχάριστο, όμως, έγινε συνήθεια» «Η δική μας δουλειά, να είμαστε αρτοποιοί, απαιτεί να έχουμε εργαστήριο με κάποιες προϋποθέσεις. Δύο ή τρεις ημέρες μετά τον σεισμό, όταν αποκαταστάθηκε και η ηλεκτροδότηση, πήραμε την άδεια από το Συντονιστικό για να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε το εργαστήριο στην Βρίσα και να κάνουμε παραγωγή. Αν δεν γινόταν αυτό, δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν οι άλλοι δύο φούρνοι που έχουμε στο νησί», λέει στο TheCaller ο Σπύρος Τριανταφύλλου και περιγράφει πως το να συνεχίσεις τις δράσεις σου σε ένα χωριό- φάντασμα έχει γίνει για εκείνον πλέον συνήθεια.
«Δεν είναι ευχάριστο να δουλεύεις στο χωριό. Το αρτοποιείο μας ήταν από τα καινούργια χτίσματα στην Βρίσα. Δεν έπαθε ζημιές, όπως και πολλά της γειτονιάς, αλλά «χάσαμε» το πατρικό μου και ένα ακόμη σπίτι που είχαμε, από τον σεισμό. Πλέον οι περισσότεροι που έρχονται στο χωριό είναι περαστικοί. Βλέπετε, η Βρίσα, είναι και επίσημα ένα κλειστό χωριό εδώ και δύο χρόνια. Ακόμη και όσοι περνούν από εδώ έχουν ένα αίσθημα φόβου, ένα αίσθημα λύπης βλέποντας τα κτήρια που ακόμη δεν έχουν κατεδαφιστεί», καταλήγει ο κ. Τριανταφύλλου. «Κάποτε έσφυζε από ζωή, τώρα είναι κρανίου τόπος» «Τα πράγματα είναι ίδια και χειρότερα από πέρυσι» λέει στο TheCaller κάτοικος από το γειτονικό Λισβόρι. «Παραμένουν γκρεμισμένα σπίτια και δεν υπάρχει ίχνος ζωής. Μόνο κάποιους περαστικούς θα συναντήσεις. Το παραδοσιακό καφενείο στον Πλάτανο, που άλλοτε έσφυζε από ζωή έχει κλείσει κι αυτό. Τώρα η Βρίσα είναι κρανίου τόπος. Κάποτε «βούιζε» από τα πανηγύρια», μάς λέει εκφράζοντας τη λύπη του για την κατάσταση που επικρατεί στο χωριό δύο χρόνια μετά την σεισμική δόνηση. Το αρτοποιείο (και) για εκείνον ήταν μία μικρή όαση ζωής στο ερειπωμένο χωριό. «Είδα την πόρτα μισάνοιχτη. Σκέφτηκα ότι ίσως είχε μείνει έτσι από τις ημέρες μετά τον σεισμό. Δεν είχα δει το βάθος του χώρου. Υπήρχε ζωή, ξαφνιάστηκα. Η κα Μυρσίνη βοηθούσε με τα προϊόντα. Για καλή μου τύχη βρήκα και δύο τυρόπιτες που είχαν βγει. Ολόφρεσκες!»
Οι μεγάλες καθυστερήσεις, το «κόψιμο» του επιδόματος και ο ΕΝΦΙΑ Ο Στρατής Παράκοιλας πριν από λίγες ημέρες επανεξελέγη πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Βρίσας και η «μάχη» για την αποκατάσταση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι σεισμοπαθείς δεν σταματά. Με διπλή ιδιότητα, μιας και είναι αντιπρόεδρος του Συλλόγου Σεισμοπαθών Βρίσας, αναμετράται καθημερινά, μαζί με τους πληγέντες, με την γραφειοκρατία. «Σήμερα έχουν κατεδαφιστεί 200 από τα 280 σπίτια που χαρακτηρίστηκαν «κόκκινα». Είμαστε δύο χρόνια μετά τον σεισμό, όχι δύο μήνες… Ξέρετε, στις διαδικασίες συναντούμε μεγάλη καθυστέρηση από το Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής που ελέγχει τις άδειες (περίπου 3-5 μήνες) και την Πολεοδομία, όπου η καθυστέρηση μπορεί να φτάσει τους 2 και 3 μήνες. Δεν υπάρχει προσωπικό επαρκές στις δύο υπηρεσίες. Βέβαια, υπάρχουν και τα δημοτικά κτήρια, όπως το κτήριο της κοινότητας, που δεν έχουν κατεδαφιστεί, δεν έχουν γίνει ούτε από τον δήμο οι απαραίτητες ενέργειες», υπογραμμίζει στο TheCaller o Στρατής Παράκοιλας και συνεχίζει: «Μέχρι τις 12 Ιουνίου οι δικαιούχοι λάμβαναν το επίδομα ενοικίου και συγκατοίκησης, όμως, αυτός ήταν ο τελευταίος μήνας πληρωμής. Αυτό που ζητάμε, όπως καταλαβαίνετε, είναι η παράτασή του. Στις 30 Μαΐου μάς έκοψαν και τα δωρεάν φάρμακα. Αυτά είναι δύο θεμελιώδη ζητήματα για τα οποία ζητάμε παράταση. Φέτος, θα κληθούμε να πληρώσουμε ΕΝΦΙΑ για τα κλειστά, «κίτρινα σπίτια» που υπάρχουν στο χωριό. Η Βρίσα είναι κλειστή εδώ και δύο χρόνια. Είναι ακόμη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης», περιγράφει ο πρόεδρος της Βρίσας.
Σήμερα, όπως μας λέει ο κ. Παράκοιλας, το χωριό μοιάζει με ένα μεγάλο γήπεδο. «Είναι ένα χωριό-φάντασμα. Τα κατεδαφισμένα κτήρια, έτσι όπως είναι το ένα δίπλα στο άλλο, δείχνουν ότι το χωριό έχει γίνει ένα μεγάλο γήπεδο. Η ζωή ναι, προχωρά. Το δημοτικό και το νηπιαγωγείο, που βρίσκονται έξω από το χωριό φιλοξενούνται σε προκάτ. Εκεί φέτος φοίτησαν 55 παιδιά. Τα έπαιρνε λεωφορειάκι από τα Βατερά και τον Πολυχνίτο από μία απόσταση 2,5χλμ. Η εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου ευτυχώς καταφέραμε με ένταση να μην κατεδαφιστεί και να χαρακτηριστεί ως μνημείο».
