Αρκετά κλάψαμε, με ή χωρίς εισαγωγικά, αρκετά πονέσαμε, αρκετά πιεστήκαμε ψυχολογικά στη διετία που πέρασε. Αποκτήσαμε όμως και μια εμπειρία. Το πρώτο διάστημα μετά την αποφράδα 12η Ιουνίου 2017 ακούγαμε πολλά και διάφορα αλλά δεν μπορούσαμε να τα αξιολογήσουμε γιατι δεν ξέραμε. Τώρα έχουμε μάθει!
Τότε νομίζαμε ότι γίναμε το επίκεντρο της πανελλαδικής (και όχι μόνο) προσοχής και ότι όλοι θα μας βοηθούσαν. Ότι θα είχαμε πολύτιμους συμπαραστάτες. Την πολιτεία, την εξουσία της τοπικής αυτοδιοίκησης, τους ανοιχτοχέρηδες χορηγούς για την ανοικοδόμηση σημαντικών για την τοπική κοινωνία κτιρίων. Ότι όλα τα μεγάλα ΜΜΕ θα πρόβαλαν τα προβλήματά μας.
Τώρα ξέρουμε ότι είμαστε μόνοι μας. Μόνοι ως τοπική κοινωνία και προπαντός ο καθένας μόνος ως σεισμόπληκτος. Οι δήθεν συμπαραστάτες μας μετατράπηκαν σε αδιάφορους παρατηρητές. Αποκτήσαμε όμως και έναν λυσσασμένο εχθρό. Αυτός έχει το περιβόητο όνομα της ελληνικής γραφειοκρατίας.
Η πολιτεία πήρε ορισμένα νομοθετικά μέτρα για την επούλωση των πληγών και την ανακατασκευή του χωριού, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις.. Η υλοποίηση όμως αυτών των μέτρων γίνεται με βάση το ισχύον νομοθετικό πλέγμα, με την παρέμβαση των θεσπισμένων «αρμόδιων» οργάνων (π.χ. αρχαιολογία) και υπό την δημοσιοϋπαλληλική …κουλτούρα.
Την κατάσταση την έκανε ακόμα χειρότερη και η δική μας νοοτροπία και συμπεριφορά που δεν βοήθησε στην οργάνωση ενός ενιαίου μετώπου για τη διεκδίκηση των καλύτερων αποτελεσμάτων. Διχαστικές απόψεις από την πρώτη στιγμή. Ποιος κινείται με συμφεροντολογικά κίνητρα και ποιος από ανιδιοτέλεια. Ποιος θα χτίσει το χωριό; Κατ’ άλλους ο Σπίρτζης, κατ’ άλλους ο οικοδομικός συνεταιρισμός, κατ άλλους ο κάθε ιδιώτης. Και αυτές οι αντίθετες απόψεις δεν εκθέτονταν σε έναν καλά οργανωμένο διάλογο, πρόσωπο με πρόσωπο αλλά με χτυπήματα κάτω απ’ τη μέση.
Μια ακόμα λανθασμένη συμπεριφορά ήταν αυτή που έδινε την εικόνα του ανικανοποίητου. Ο κανόνας «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» αποδείχτηκε ότι έχει πολύ γερά ερείσματα στη νοοτροπία μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρόγραμμα σίτισης. Όσο διάστημα υλοποιούνταν υπήρχαν ένα σωρό που πεινούσαν και (κατά τη γνώμη τους) αδίκως δεν περιλαμβάνονταν στους δικαιούχους. Όταν το πρόγραμμα σταμάτησε (ψόφησε η κατσίκα του γείτονα), παρά του ότι υπήρχαν ακόμα περισσότερα από 4.000 € για το συγκεκριμένο και μόνο πρόγραμμα αναξιοποίητα, κανένας δεν πείνασε, κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε.
Την προώθηση των ζητημάτων του χωριού αντί να την αναλάβει κατά κύριο λόγο η εκλεγμένη τοπική αυτοδιοίκηση την επωμίστηκαν κάποιοι φορείς του χωριού σε (όποια) συνεργασία με το τοπικό συμβούλιο. Ο Δήμος ως ο κύριος και πλησιέστερος σε μας εκφραστής μας έλαμψε δια της απάθειας και της απουσίας του.
Χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς του Δήμου: Πήρε τα πρωτόκολλα κατεδάφισης δημοτικών κτιρίων και τα …ξέχασε με αποτέλεσμα, χάνοντας την κρατική επιχορήγηση, να κατεδαφίσει δυο κτίρια με «δικά του», λέει, χρήματα, με χρήματα των δημοτών λέμε εμείς. Χρειάστηκε να περάσει ενάμιση χρόνος από τότε που άρχισαν οι κατεδαφίσεις για να νοιαστεί έμπρακτα για την απομάκρυνση των μπάζων από τα στενοσόκακα του χωριού. Ως ο ιδιοκτήτης του διδακτηρίου του χωριού είδε να χάνεται η προσφορά του Κολεγίου της Αθήνας για την ανακατασκευή του και δεν έκανε τίποτα. Και γενικότερα δεν έχει κάνει το παραμικρό για το θέμα του σχολείου (που αποτελεί δημοτική περιουσία!) Μάλιστα απαξίωσε να απαντήσει σε σχετική με το θέμα επιστολή του συλλόγου γονέων. Με δημόσιες ανακοινώσεις ήρθε σε αντιπαράθεση με το Πανεπιστήμιο της Αθήνας για το ποιος θα χρηματοδοτήσει την επισκευή του (δημοτικού) κτιρίου στο οποίο φιλοξενείται η Συλλογή Φυσικής Ιστορίας και επιπλέον απαξίωσε να απαντήσει σε σχετική επιστολή των φορέων του χωριού για το θέμα. Και δεν βρέθηκε ένας δημοτικός σύμβουλος να γνοιαστεί, να τρέξει, να κινητοποιήσει.
Βέβαια την πρώτη σφαλιάρα την δεχτήκαμε από την Περιφέρεια με τα τρία εκατομμύρια της Δούρου. Τότε –λίγες μέρες μετά το σεισμό, και αυτό είναι πολύ σημαντικό- καταλάβαμε (όσοι το καταλάβαμε) τις προτεραιότητες των «αρχόντων» μας. Διαπιστώσαμε το ψεύτικο ενδιαφέρον τους.
Επομένως δυο χρόνια μετά το σεισμό το ξέρουμε, είμαστε μόνοι.
Αρχιτέκτονες και αρχαιολόγοι (ως θεσπισμένα όργανα της πολιτείας) νοιάζονται για το περίβλημα. Νοιάζονται και καθυστερούν. Ονειρεύονται πως θα βάλουν τις πινελιές τους σε έναν πίνακα ζωγραφικής. Τα κουφώματα, τα σουβελίκια, τα σοκάκια.
Εμείς όμως τώρα που ξέρουμε ότι είμαστε μόνοι πρέπει να νοιαστούμε για μας, για τους ανθρώπους. Και ο καθένας έχει τη δική του διαφορετική έγνοια. Αλλιώς βλέπει τα πράγματα ο μη μόνιμος κάτοικος του χωριού, αλλιώς ο μόνιμος που δεν έχει αλλού «κεραμίδι» και αλλιώς αυτός που έχει τη διέξοδο ενός δεύτερου σπιτιού κοντά στο χωριό. Και φυσικά αλλιώς σκέφτονται οι ήδη μόνιμοι κάτοικοι του χωριού σε πράσινα ή κίτρινα σπίτια. Όλοι όμως οφείλουμε να έχουμε και έναν ακόμα προβληματισμό. Όχι μόνο το πόσα σπίτια θα χτιστούν αλλά προπαντός το πόσοι κάτοικοι θα κατοικίσουν σ’ αυτό τελικά όταν ομαλοποιηθεί η κατάσταση ύστερα από κάποια «τέρμινα».
Για την απάντηση αυτού του ερωτήματος χρειάζεται προηγούμενα να απαντηθούν πολλά άλλα σχετικά με την ανάπτυξη, με τα κίνητρα για τους νέους, για τα Βατερά και την επίδραση τους στην ανάπτυξη (ή στο μη μαράζωμα ) του χωριού.
Είμαστε ώριμοι για έναν τέτοιο προβληματισμό και διάλογο; Εδώ δεν έχουν θέση «οι κατσίκες» αλλά προτάσεις και επιχειρήματα.
Δυστυχώς ολα αυτά είναι σωστά, πολύ σωστά και στη σωστή τους διάσταση. Τώρα αντιλαμβανόμαστε όλοι μας ότι όχι μόνο είμαστε ΜΟΝΟΙ αλλά και λίγοι και με διαφορετικά συμφέροντα και επιδιώξεις ο καθένας. Οι περισσότεροι αν όχι ολοι οι Βρισαγώτες το ξέραμε αυτό απο την αρχή αλλά ήταν δύσκολο να το πιστέψουμε. Εκτιμώ οτι ακόμα υπάρχουν κάποιοι που ελπίζουν, απλά ελπίζουν. Όμως τα ψέμματα τελείωσαν και η σκληρή πραγματικότητα το επαληθεύει καθημερινά . Δεν υπάρχει κανένας που να νοιάζεται πραγματικά για τα μεγάλα προβλήματα του χωριού και να έχει τη διάθεση και το τρόπο να πρωτοστατήσει για την αρχειοθέτηση και επίλυσή τους. Μόνο φωνές, διαμαρτυρίες, απογοήτευση, κριτική και γκρίνια συναντάς με όποιον και αν μιλήσεις. Από κανέναν επίσημο φορέα ή σύλλογο (σύλλογο Βρισαγωτών στην Αθήνα, Σύλλογο σεισμοπλήκτων στη Μυτιλήνη, Προέδρους του χωριού κ.λ.π) δεν υπήρξε κάποια οργανωμένη και συντονισμένη προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων του χωριού. Αφήνονται όλα στο έλεος του Θεού. Βέβαια χρειαζόμαστε το έλεος του Θεού αλλά και αυτός θέλει και τη δική μας προσπάθεια, η οποία είναι ελαχιστότατη και ίσως πρός λάθος κατεύθυνση. Κάποιοι κατά καιρούς θα εμφανίζονται ως διάττοντες αστέρες υποσχόμενοι εφήμερα πράγματα και μετά θα σβήνουν σαν φωτοβολίδες. Εάν δεν υπάρξει οργανωμένη και καθολική κίνηση από όλους μας, η Βρίσα σε λίγο καιρό δεν θα κατοικείται ούτε απο ποντίκια ούτε από νυχτερίδες. Αν έχει κάποιος ένα πρόγραμμα, δύναμη. θέληση και κουράγιο ας μπεί μπροστά και όλοι θα τον ακολουθήσουν. Διαφορετικά θα παραμένουμε ΜΟΝΟΙ μας να κλαίμε τη κακή μας τύχη.
Συγχαρητηρια στον συντακτη…απεδωσε με ακριβεια αυτο που συντελειται δυο χρονια τωρα…ας ανοιξουμε τα ματια μας,λοιπον, κιας τρεξουμε (τροπος του λεγειν δηλ) να κανουμε κατι,ο καθενας μοναχος…Αλλα για ποιο τρεξιμο μιλαμε,οτανο φακελος μας βρισκεται 8 μηνες περιπου στο συμβουλιο αρχιτεκτονικης…και δεν ειμαστε και Ιωβ…
Έχετε απόλυτο δίκιο. Σιγουρευτείτε όμως πρώτα για το πότε έκανε την αίτηση ο μηχανικός και έχοντας τον αριθμό πρωτοκόλλου να ενοχλείτε κάθε εβδομάδα…
ΔΥΣΤΙΧΩΣ ΕΤΣΙ ΚΑΤΑΝΤΑΕΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΩΣ ΑΡΧΗ Ο ΓΕΙΤΩΝΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΓΑΙΔΑΡΟ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΣ ΚΟΥΒΑΛΑΩ ΤΗΣ ΕΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΩΜΟ
i’m so tired of reading postings made by “anonymous” etc. why don’t you make it easier for everyone so it is known who we are dealing with and post in your own name instead of hiding under “anonymous” ?
Έχω ένα σπίτι στο χωριό που χαρακτηρίστηκε κόκκινο. Έτσι και εγώ σαν τους άλλους χωριανούς μου περίμενα το πρωτόκολλο κατεδάφισης μια και το ιδιοκτησιακό καθεστώς ήταν ξεκαθαρισμένο μετά από διαθήκη της μητέρας μου και μετεγραμμένο στο υποθηκοφυλάκειο του Πολιχνίτου από το 2007. Ο καιρός περνούσε και τίποτα δεν γινόταν. Τελικά τα μάτια, κατά τα κοινώς λεγόμενα, μου τα άνοιξε η Ζωή η Δημητρακέλλη και άρχισα να το ψάχνω. Το σπίτι μου μαζί με άλλα είχε πάει στο υπουργείο Πολιτισμού στο τμήμα νεωτέρων μνημείων για να κριθεί διατηρητέο ή μη. Μετά από περιπέτειες βρήκα τηλέφωνο κυρίας η οποία αφού με ενημέρωσε μου είπε ότι ψάχνει στοιχεία και για άλλους χωριανούς αλλά μολονότι έχει δώσει το τηλέφωνό της στους υπεύθυνους για το χωριό δεν την έχουν βοηθήσει στο να τους εντοπίσει. Έτσι κατόπιν αδείας της έδωσα το τηλ. στον Στρατή επικοινώνησαν και μεταξύ τους και έτσι δημοσιεύτηκαν τα στοιχεία στην σελίδα του και βρέθηκε και για άλλους άκρη. Το πρωτόκολλο το παρέλαβα τον Ιανουάριο και ακόμα δεν έχω λάβει το χαρτί με τον καθορισμό της αποζημίωσης ή όπως αλλιώς λέγεται βάσει του τοπογραφικού που τους έχω προσκομίσει. Οφείλω πάντως να ομολογήσω ότι πάντα οι υπάλληλοι στην ΔΑΕΦΚ ήταν ευγενέστατοι και πρόθυμοι να βοηθήσουν. Οπότε για να συνοψίσω θα περάσει και άλλος χρόνος μέχρι να μπουν τα χρήματα και να το κατεδαφίσω. Τώρα τι θα περάσω μέχρι να το χτίσω, αν θα το χτίσω, έχει ο θεός, εκτός αν αποφασίσει να με καλέσει, με τους ρυθμούς που πάνε τα πράγματα, πιό γρήγορα κοντά του.
Υπάρχει και η ελπίδα
Ας μπούμε και στη διαδικασία να ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΜΕ τη Περιουσία του ο καθένας βάζοντας όπως ο καθένας μπορεί το πρώτο λιθαράκι για την αναστύλωση του όμορφου παρελθόντος.
Δυο χρόνια και ευχαριστούμε που μας συντονισετε να έχουν εκδοθεί πάνω απο δυο άδειες .
Δυστυχώς τα πάντα συνέτειναν στο να χαζεύουμε μικροποσά να δίνονται έναντι απο τα αρχικά 43 εκ που όλοι τα βλέπαμε σαν τη καλύτερη ευκαιρία. Συντονισμός όμως υπήρχε. Το στόχο δε το βρήκανε ακόμη .
Δράττομαι της ευκαιρίας να πω δυο λόγια στον επερχόμενο συντονιστή που όταν τόλμησα να γράψω δυο λόγια μου επιτέθηκε με τη φράση , με αυτό το όνειρο να κοιμάσαι ΚΟΥΣΚΟ
Σας εύχομαι κύριε συντονιστή στον επόμενο σεισμό που θα γίνει σε 180 χρόνια βάση και της ιστορικοτητας να είναι η επόμενη θητεία των θεσμών που υποστηρίξετε και εμείς σας υποσχόμαστε πως η βρίσα θα είναι ομορφότερη και δε θα έχει ανάγκη συντονιστών.
Γιατί η ελπίδα δεν έχει συγκεκριμένο χρώμα , η τρέλα της δημιουργίας περισσεύει στη βρίσα και το ούζο πάντα θα είναι όμορφο στα ΒΑΤΕΡΑ
Καλή συνέχεια σε όλους μας