Παιδικέ μου φίλε, αγαπημένε μου Κωστή. Γράφω αυτές τις αράδες στην πτήση μου προς Μυτιλήνη, τη δυσκολότερα ως σήμερα, επειδή έρχομαι να σε αποχαιρετήσω στο μεγάλο σου ταξίδι. Δεν είχα στο νου μου να σ’ αποχωριστώ από τώρα αλλά κάποιος είχε άλλα σχέδια…
Πέρασαν εξήντα τόσα χρόνια από τα πρώτα μας βήματα στο “Παγώνι” και απ’ τα πρώτα μας παιχνίδια στα “πάπαρα” του Παγωνιού και στις κατρακύλες του στα “Πευκέλια”.
Μαζί τα πρώτα μας γράμματα στο Δημοτικό σχολείο της Βρίσας και μετά στο Γυμνάσιο Πολιχνίτου. Μαζί στους νεανικούς μας έρωτες, μαζί στις χαρές και στα γλέντια, αλλά και στα δύσκολα, που είχαμε ο ένας τον άλλον στήριγμα στην πορεία της ζωής μας.
Οι λέξεις “Παγώνι”, Βρίσα και Βατερά θα είναι ταυτόσημες με εσένα γιατί περιλαμβάνουν όσα βιώσαμε και ζήσαμε μαζί…
Καλό ταξίδι αγαπημένε μου και ανεκτίμητε παιδικέ μου φίλε Κωστή.
Ο φίλος σου
Γιάννης Βογιατζής
