Από την Κατερίνα Γραγουδά
Πώς ν’ αντέξεις αυτή την κατάρα;
Τρόμος και αντάρα δίπλα σου.
Να τρέχεις πέρα δώθε να το σώσεις
κρατώντας σφιχτά το χεράκι του,
φωτιά και καπνός παντού
και πουθενά διέξοδος διαφυγής.
Να καίγονται όλα γύρω σου,
να καίγεσαι και να πονάς και συ,
και ποιό πολύ απ’ όλα
να καίγονται τα σπλάχνα σου
και να σπαράζει η καρδιά σου
για δυό ματάκια αλλοπαρμένα
που σε κοιτάζουν με τρόμο,
για δυό χεράκια που σε σφίγγουν δυνατά,
για μια παραπονεμένη κραυγούλα:
Μανούλα πονάω, δεν μπορώ να ανασάνω.
Μανούλα θα πεθάνουμε;
Πώς να μιλήσεις και τί να πεις;
Στραγγίζει το αίμα από την καρδιά σου.
Πεθαίνεις χίλιες φορές μέσα σου
παρακαλώντας να τελειώσει
γρήγορα το μαρτύριο,
νάρθει το τέλος για να πάψει να υποφέρει.
Χώνεις το μικρό κορμάκι
βαθιά στην αγκαλιά σου,
το γεμίζεις φιλιά,
του ψιθυρίζεις γλυκόλογα,
του τραγουδάς νανουρίσματα,
γίνεσαι ένα μαζί του και βουβά αναφωνείς
από τα βάθη της ψυχής σου:
Καλά εγώ, αυτό τί έκανε Θεέ μου
για να του αξίζει αυτή η κόλαση;
ΚΥΡΙΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΠΟΛΛΟΙ ΣΑΝ ΕΜΕΝΑ ΘΑ ΚΛΑΨΑΝΕ Μ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΡΑΨΑΤΕ.ΖΗΣΑΝΕ ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ.ΕΛΠΙΖΩ ΤΩΡΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΠΟΥ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΝΙΩΘΟΥΝ ΠΟΝΟ.ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΨΥΧΟΥΛΕΣ.
Με στοιχειώνουν οι αγκαλιασμένοι καμμένοι άνθρωποι. Δεν το χωράει νους ανθρώπου την κόλαση που έζησαν. Ας είναι αναπαυμένοι.
ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΑΓΚΑΛΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΙΓΩΡΙΣΕΙΣ.ΚΑΙ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΤΟΥ ΣΟΥ ΡΑΓΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ.ΤΙ ΠΟΝΟ ΑΡΑΓΕ ΠΕΡΑΣΑΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΕΒΛΕΠΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥΣ ΝΑ ΚΑΊΓΕΤΑΙ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙΓΩΤΑΝ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΣΑΡΚΑ;