Μια ακόμα συμμετοχή στην πρόσκληση που απευθύναμε για κατάθεση ποιητικών πονημάτων αναρτούμε σήμερα.
Πορευόμασταν απαίδευτοι…
αμνήμων
Πορευόμασταν απαίδευτοι σε παραδεισένιους κόσμους
Τα όνειρα μας τα ‘χτισαν επιδέξιοι απατεώνες κι εμείς τα λαχταρούσαμε φαύλοι συνδαιτυμόνες.
Χτίζαμε όνειρα αληθινά πάνω στα ψεύτικα βάθρα, τα βάθρα από σαπιόξυλα με χρυσαφένια τούλια.
Μα ποιος νοιαζότανε να δει, ν’ ακούσει το σαράκι, τον αποκοίμιζε ο χρυσός που άστραφτε στο μάτι.
Πορευόμασταν απαίδευτοι σε παραμυθένιους κόσμους
Κόσμους ψεύτικους σαν της γαληνεμένης θάλασσας την παντοτινή αθωότητα.
Μισούσαμε όποιον ζωγράφιζε φουρτούνες κι αν λίγο ερχόταν το μπουρίνι τα ρίχναμε στον Αίολο που τόλμησε να ταράξει τη γαλήνη.
Εμείς αρμενίζαμε αποχαυνωμένοι κι έπρεπε να μας σεβαστεί, απόγονοι του Νάρκισσου και ζηλωτές του Πάνα.
Πορευόμασταν απαίδευτοι σε παραδεισένιους κόσμους
Θέλαμε τόσο πολύ να νοιώθουμε ξεχωριστοί, να ‘μαστε οι μοναδικοί
Προγόνων διάσημων ταυτώνυμες μα κακέκτυπες φιγούρες,
Του Σωκράτη αρνητές, του Καραγκιόζη μιμητές, απαίδευτοι ξερόλες.
Πορευόμασταν απαίδευτοι σε παραμυθένιους κόσμους
Του Θερβάντες επίδοξοι ήρωες και των Αισώπειων μύθων αμνήμονες.
Στου ήλιου την κάψα αποχαυνωμένοι, του δάνειου πλούτου παραδομένοι,
Τις προτροπές για σύνεση ως έντομα ενόχλησης βίαια κάναμε πέρα
Πορευόμασταν απαίδευτοι, αμέριμνοι, με τους λωτούς αποχαυνωμένοι
