Τουρκοκρατία - Νεότερη ιστορία

Κατά την Τουρκοκρατία όλα τα χωριά της περιοχής ήταν μικτά με Χριστιανούς και Μωαμεθανούς, με τους τελευταίους να είναι η μειοψηφία. Στη Γρίπα υπήρχαν περισσότεροι Μωαμεθανοί. Το 1867 ένας καταστρεπτικός σεισμός ισοπέδωσε τα χωριά μας τα οποία δεν είχαν προλάβει να συνέλθουν από την μεγάλη καταστροφή των λιόδεντρων εξαιτίας μιας μεγάλης παγωνιάς (κάψιμο) το 1850. Τα δυο αυτά γεγονότα είχαν ως αποτέλεσμα ο κόσμος να υποφέρει και αρκετοί να μεταναστεύσουν προσωρινά στα απέναντι μικρασιατικά παράλια, απ' τα οποία επιστρέφοντας έφεραν εκτός των άλλων και νέες - πιο ανοιχτές - ιδέες.
            Τον 19ο αιώνα στα χωριά υπάρχουν Αρρεναγωγεία και Παρθεναγωγεία ενώ στη Βρίσα και στον Πολιχνίτο λειτουργούν και Ελληνικά Σχολεία. Στον Πολιχνίτο αναφέρεται η λειτουργία και Νηπιαγωγείου, γεγονός πολύ πρωτοποριακό για την εποχή του. Το διοικητικό κέντρο όμως της περιοχής μας ήταν τα Βασιλικά, τα οποία ήταν η έδρα ναχιγιέ  (Δήμου) με 7 χωριά στην δικαιοδοσία του, ανήκοντας στο καζά (επαρχία) του Πλωμαρίου. Σταδιακά όμως αναπτύχθηκε ο Πολιχνίτος, ο οποίος ως γεωγραφικό κέντρο της περιοχής συγκέντρωνε σιγά - σιγά αρκετές υπηρεσίες.

                        Τον 20ο αιώνα, με την απελευθέρωση του νησιού μας, αρχίζει μια νέα εποχή για την περιοχή μας η οποία το 1922 σηκώνει το βάρος ενός σημαντικού τμήματος της προσφυγιάς αλλά και μπολιάζεται με τον δυναμισμό των νέων κατοίκων της. Στην περίοδο της γερμανικής κατοχής υπάρχουν οργανωμένες αντιστασιακές ομάδες ενώ και ο εμφύλιος σημαδεύει την περιοχή. Στο δεύτερο μισό του αιώνα καταβάλλεται προσπάθεια για την τουριστική ανάπτυξη της περιοχής με μοχλούς την παραλία των Βατερών αλλά και της Νυφίδας, τις Θερμοπηγές του Πολιχνίτου και του Λισβορίου και τα υπέροχα θαλασσινά του Κόλπου Καλλονής.  Τέλος, το 1999 ο αναγκαστικός "Καποδίστριας" συνενώνει διοικητικά τα χωριά σε μια αυτοδιοικητική μονάδα και μας προσθέτει ένα ακόμη μέλος - τοπικό διαμέρισμα , τον Σταυρό, ο οποίος μέχρι τότε υπαγόταν διοικητικά στο Πλωμάρι.