ΕΜΠΡΟΣ 16/1013
Νικέλλη Στρατή
Το τέλος του τέρατος που λέγεται Δήμος Λέσβου φαίνεται πως έχει δρομολογηθεί. Και μάλιστα δεν έπεσε μια τσεκουριά να το κόψει στα δυο. Μα και άλλη, και άλλη και έτσι τώρα θα έχουμε τέσσερα μικρά «τερατάκια». Και το ερώτημα που τίθεται είναι: θα μπορέσουν να ορθοποδήσουν!
Τέσσερεις νέοι δήμοι λοιπόν στο νησί μας. Και η πρώτη συναισθηματική αντίδραση όλων μας είναι ένα αυθόρμητο «Επιτέλους!» Κατάλαβαν την ανοησία που δημιούργησε η προσκόλληση σε δογματισμούς του τύπου «κάθε νησί (λόγου χάρη Πάρος ή …Λέσβος) και ένας δήμος». Την ανοησία, της οποίας τις συνέπειες υπεστήκαμε όλοι οι Λέσβιοι τα τρία τελευταία χρόνια.
Η εμπειρία των χρόνων αυτών όμως είναι αρκετή ώστε αν προσεγγίσουμε τα νέα δεδομένα με ψυχραιμία, να δούμε μπροστά μας, ένα βήμα μετά το φωτεινό «νενικήκαμεν», ένα θολό και σκοτεινό τοπίο.
Όταν η μια οικονομική υπηρεσία του Δήμου Λέσβου -που είχε στηριχτεί στην οργανωμένη οικονομική υπηρεσία του προϋπάρχοντα Δήμου Μυτιλήνης -με το προσωπικό που είχε, δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες του τόπου, τώρα που θα διασπαστεί στα τέσσερα, θα μπορέσουν αυτές οι νέες με το μειονέκτημα των αρνητικών (λόγω της διάσπασης) οικονομιών κλίμακας να ανταποκριθούν στις ανάγκες των νέων Δήμων;
Είναι συχνές οι αναφορές του Δημάρχου και των εργαζόμενων στο Δήμο ότι με τη διαθεσιμότητα μειώθηκε τόσο πολύ το προσωπικό ώστε να είναι προβληματική η λειτουργία του. Αν προϋπήρχαν οι τέσσερις δήμοι της πράξης αυτής είναι σίγουρο ότι η διαθεσιμότητα θα αφορούσε λιγότερους εργαζόμενους (για παράδειγμα αντί για μια υπηρεσία πρωτοκόλλου θα υπήρχαν τέσσερις) Τώρα το μειωμένο προσωπικό θα επαρκέσει για την εύρυθμη λειτουργία των υπηρεσιών των νέων Δήμων;
Ακούστηκε από υπαλλήλους του Δήμου ότι τώρα με την κατάργηση των Νομαρχιών και τη μεταφορά αρμοδιοτήτων τους στους Δήμους οι τελευταίοι θα πρέπει να έχουν σε μεγάλο βαθμό ειδικευμένους επιστήμονες ως υπαλλήλους για να υπάρξει προοπτική ανάπτυξης. Υπάρχει αυτή τη στιγμή ικανό προσωπικό για να στελεχώσει τέσσερις τεχνικές υπηρεσίες, υπηρεσίες προγραμματισμού και έργων;
Ένα απ’ τα σοβαρά επιχειρήματα για τη διάσπαση του τέρατος ήταν οι μεγάλες αποστάσεις ανάμεσα στην έδρα του Δήμου και τα απομακρυσμένα χωριά. Με το νέο σχεδιασμό το πρόβλημα δεν παύει να υπάρχει. Η ευθεία απόσταση ανάμεσα στα Βατερά και το Πλωμάρι είναι «μια ντουφεκιά» αλλά για να μετακινηθείς με το ΙΧ αυτοκίνητο θα πρέπει να διανύσεις 60 χιλιόμετρα (μέσω Μεγάλης Λίμνης) αφού οι κάθε βαθμίδας τοπικοί άρχοντες –ίδια πρόσωπα- που μας διοικούν τα σαράντα τελευταία χρόνια δεν κατάφεραν να ασφαλτοστρώσουν 6-7 χιλιόμετρα δρόμο Σταυρό –Αμπελικό ,που το χειμώνα ιδιαίτερα γίνεται χειρότερος κι απ’ τους αγροτικούς. Αν δε θελήσεις να μετακινήσεις μια ομάδα (μαθητές σχολείου κ.λ.π.) με λεωφορείο η απόσταση θα υπερβεί τα 70 χιλιόμετρα (μέσω Γέρας) αφού το Πλωμάρι δεν έχει έξοδο για λεωφορεία απ’ τη δυτική του πλευρά! Στην άλλη περίπτωση πάλι η Αγιά Παρασκευή βρέθηκε «πρωτεύουσα» για να ταλαιπωρεί τους κατοίκους του Μόλυβου οι οποίοι θα φτάνουν στη έδρα του Δήμου τους … μέσω Καλλονής.
Είναι κατανοητή η χαρά των αγαπητών μας φίλων του Πλωμαρίου και της Αγίας Παρασκευής για την αναβάθμισή τους σε «πρωτευουσιάνους». Την ίδια χαρά θα νοιώθαμε κι εμείς αν βρισκόμασταν στη θέση τους. Τα προβλήματα όμως είναι κοινά και για τους «πρωτευουσιάνους» και για τους «χωρικούς». Μήπως η Μυτιλήνη δεν υπέφερε με τον Καλλικράτη; Το σκουπιδαριό της ήταν συγκρίσιμο με αυτό της λεσβιακής υπαίθρου.
Μήπως, αν οι παραπάνω σκέψεις έχουν βάση, θα πρέπει ΤΩΡΑ να γίνουν απ’ όλες τις κομματικές παρατάξεις, τους βουλευτές και τους αυτοδιοικητικούς οι απαραίτητες ενέργειες ώστε η «τσεκουριά» να είναι μια και να έχουμε μόνο δυο Δήμους στο νησί, οι οποίοι θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις σημερινές δύσκολες καταστάσεις και στις αυριανές (ελπίζουμε!) συνθήκες ανάπτυξης; Μήπως οι Ροδίτες που προτίμησαν να μη διασπαστεί ο δικός τους Δήμος είναι πιο προνοητικοί από μας;
Αυτό που πρέπει να γίνει για να λειτουργήσουν οι δυο αυτοί Δήμοι αποδοτικότερα είναι να ενισχυθούν οι αρμοδιότητες των τοπικών και δημοτικών συμβουλίων. Να διαχειρίζονται χρήματα για την άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων των δημοτών τους και να είναι, ως εκλεγμένοι, τα «αφεντικά» αλλά και υπόλογοι στον τόπο τους. Να καταργηθούν οι θέσεις των γεωγραφικών αντιδημάρχων και να ενισχυθεί η αρμοδιότητα και προπαντός η παρουσία των θεματικών αντιδημάρχων σε όλη την επικράτεια του Δήμου. Στην πράξη οι χωρικοί αντιδήμαρχοι περισσότερα προβλήματα δημιούργησαν παρά έλυσαν στις τοπικές κοινωνίες. Πώς να δικαιολογήσει κάποιος τον ορισμό αντιδημάρχου στη Δημοτική Ενότητα Αγιάσου η αποτελείται μόνο απ’ την Αγιάσο; Δε θα μπορούσε ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου να κάνει τη δουλειά και χωρίς αντιμισθία μάλιστα; Το ίδιο σχεδόν ισχύει και για την Αγία Παρασκευή. Και πως θα λειτουργήσουν οι νέοι μικροί δήμοι που με βάση το νόμο δικαιούνται 4 μόνο αντιδημάρχους;
Μερικοί δείχνουν να χαίρονται (για ιδιοτελείς μάλλον λόγους) αν δεν ψηφιστεί τελικά η σχετική διάταξη. Μερικοί γλυκοκοιτάζουν καρέκλες τώρα που πληθαίνουν. Μήπως πρέπει να σταλεί το μήνυμα «Ναι στη διάσπαση, όχι στον κατακερματισμό»
