Εμπρός 30/1/13
Νικέλλη Στρατή
Η οικονομική κρίση, εδώ και λίγα χρόνια, χτύπησε και τη δική μας πόρτα και το νοιώσαμε οδυνηρά. Ήρθαν τα πάνω κάτω. Η ζωή των πολλών άλλαξε. Εκατομμύρια βασανίζονται από το άγχος να καταφέρουν να επιβιώσουν, αλλά και απ’ την αβεβαιότητα της επόμενης μέρας. Την αμεριμνησία και την σε ανεκτά πλαίσια καλή ζωή σε ελάχιστο χρόνο αντικατέστησαν η αγωνία, η στέρηση, η φτώχεια.
Και όσο η δύσκολη αυτή κατάσταση συνεχίζεται τόσο το μάτι μας στενεύει και παγώνει. Βλέπουμε τον εαυτό μας, τους δικούς μας, τους κοντινούς μας. Τον δικό μας καημό τον βιώνουμε και τον καταλαβαίνουμε. Μα παραπέρα; Παραπέρα τι; Το μάτι μας σταμάτησε να βλέπει παραπέρα. Κι αν δει, βλέπει παγερά. Πακιστανός και Αφγανός. Μα τι άλλο, φτηνή δουλειά, ανταγωνιστική δουλειά. Μήπως κι ανθρώπινος πόνος; Μήπως ένα πνιγμένο παιδί, μια ξεψυχισμένη σύντροφος στο ταξίδι της προσφυγιάς; Μήπως μια χαροκαμένη μάνα στα άσαρκα βουνά των Ταλιμπάν;
Το βλέμμα είναι παγερό. Πακιστανός και Αφγανός. Φτηνό μεροκάματο. Τα τι και πως δε μας νοιάζουν Ποτέ δε μας ένοιαξαν, μα τώρα ένα παραπάνω. O άνθρωπος είναι θεριό. Θεριό ξεκίνησε, θεριό προχώρησε μα κάποτε ένοιωσε γυμνός. Κατάλαβε ότι θεριό χωρίς δόντια και νύχια είναι μαϊμού-θεριό. Και για τούτο έφτιαξε κοινωνίες, θέσπισε νόμους, θεϊκούς κι ανθρώπινους. Το τομάρι του θεριού το πέταξε, μα τη ψυχή την κράτησε.
Ξανάγινε –και γίνεται- θεριό σε πολέμους. Σκότωσε, έκαψε, βίασε, εξανδραπόδισε. Ξανάγινε –και γίνεται- θεριό σε ειρήνη. Εκμεταλλεύτηκε, καταπίεσε, λήστεψε –νόμιμα και παράνομα- εκπόρνευσε, εξαθλίωσε, οδήγησε στο θάνατο.
Αυτό το θεριό έχει το βλέμμα παγερό. Αυτό το θεριό –ανάμεσα σε τόσα άλλα- με τα λόγια αποκηρύσσει το ρατσισμό μα με τα έργα τον σιγοντάρει. Τις μέρες μας όμως υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη να ζεσταθεί το βλέμμα μας. Είτε αυτό στέκεται στον διπλανό μας, είτε στον απέναντι. Είτε στον γνωστό μας, είτε στον άγνωστο Σομαλό. Εμείς οι απλοί πολίτες πρέπει να έχουμε το χέρι μας πάντα ανοιχτό, έτοιμο να βοηθήσει, έτοιμο να προσφέρει, και όχι να κτυπήσει.
Η οργανωμένη πολιτεία όμως, ναι μεν οφείλει να εξασφαλίζει ανθρώπινες συνθήκες για όλους αυτούς, αλλά έχει κι άλλο ρόλο. Τον μετανάστη τον βοηθάς κι όταν τον δώσεις να καταλάβει, πριν έρθει εδώ, ότι η κατάσταση που θα αντιμετωπίσει δεν θα είναι ρόδινη. Και δεν μπορεί να είναι η κατάσταση ρόδινη, όταν το σκαρί της μικρής μας χώρας κινδυνεύει να ανατραπεί απ’ τους, χωρίς ουσιαστικό έλεγχο, χιλιάδες μετανάστες που περνούν το σουρωτήρι των συνόρων μας. Γι αυτό η πολιτεία πρέπει να θεσπίσει κανόνες, να προβαίνει σε ελέγχους, να παίρνει κατασταλτικά μέτρα –με σεβασμό πάντα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια- ώστε να ελεγχθεί η παρουσία των μεταναστών στη χώρα.
Με δυο λόγια άλλος πρέπει να είναι ο ρόλος του κράτους στο θέμα της μετανάστευσης, που θα ενεργήσει ψυχρά –κάτι ανάλογο με τα κλειστά μάτια της Δικαιοσύνης- για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα και άλλος ο ρόλος του Ανθρώπου, που με τα μάτια της ψυχής του ανοιχτά θα δει τον ανθρώπινο πόνο και θα συνδράμει στοργικά. Αν ο απλός πολίτης θελήσει να παίξει τον κατασταλτικό ρόλο του κράτους ή αν έχει την απαίτηση το κράτος να συμπεριφερθεί ως πολίτης, ως λαός (λαϊκίστικα) το πρόβλημα δεν λύνεται.
Και το κακό είναι ότι οι παραπάνω λάθος θεωρήσεις όχι μόνο δεν λύνουν το πρόβλημα αλλά γίνονται αυτουργοί εγκλημάτων. Διαβάζουμε : «τον σκότωσαν γιατί ήταν Πακιστανός» και πάλι διαβάζουμε: «δυόμισι χιλιάδες ευρώ το κεφάλι έπαιρναν οι δουλέμποροι για να το μεταφέρουν στη γη της επαγγελίας που λέγεται Ελλάδα» (έτσι φάνταζε στα μάτια των δύστυχων η ανομία και το μπάχαλο που επικρατούσε και επικρατεί(;) (και) στον τομέα αυτό στη χώρα μας.)
