Σήμερα η Εκκλησία μας τιμά την Αποτομή της Κεφαλής του Αγίου Ιωάννη του Πρόδρομου. Στο χωριό μας γιορτάζει το εκκλησάκι του νεκροταφείου και κατά συνέπεια η μέρα είναι αφιερωμένη στους νεκρούς μας.
Πριν από δυο-τρεις μέρες κάθε τάφος ευπρεπίζεται από τους συγγενείς του νεκρού ως να πρόκειται για καθαρισμό του σπιτιού πριν από μια γιορτινή μέρα.
Την παραμονή και ανήμερα το θρησκευτικό μέρος αθροίζεται από τον Εσπερινό, τη Θεία Λειτουργία και τα τρισάγια σε κάθε τάφο και στο οστεοφυλάκιο. Πέρα απ’ αυτά όμως στο χώρο του νεκροταφείου εκδηλώνεται μια αξιοζήλευτη κοινωνική αλληλεγγύη. Δίπλα σε κάθε τάφο κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας στέκονται οι συγγενείς του νεκρού διατηρώντας ενεργό το θυμίαμα. Τα συναισθήματά τους ποικίλουν από απλή συγκίνηση μέχρι κλαυθμούς ανάλογα με την ηλικία του νεκρού και το χρόνο του θανάτου του. “Ποιος θα το λεγε ότι εγώ θα έκανα τρισάγιο στον …. μου” μονολογούσε μια μητέρα που κάθονταν στο περβάζι του τάφου του γιου της.
Ο κόσμος πηγαινοέρχεται ανάμεσα στα μνήματα αποθέτει ένα κερί σε ένδειξη εκτίμησης προς το νεκρό και τους συγγενείς του ή συμβάλλει με λίγο θυμίαμα, απευθύνοντας λόγια συγχώρησης και παρηγοριάς. Δυο καλές κουβέντες ανάμνησης κοινών περιστατικών της ζωής τους. Και φυσικά όλοι καταλήγουν στο οστεοφυλάκιο για να ανάψουν ένα κερί και να δουν με τα μάτια της ψυχής τους τα αγαπημένα τους πρόσωπα που κάπου στο χώρο αυτό έχουν εγκαταλείψει ένα υλικό απομεινάρι της ύπαρξής τους.
Τη μέρα αυτή γιορτάζει η πολιτεία των νεκρών μας και δέχεται τις επισκέψεις μας, άλλες “εθιμοτυπικές” και άλλες ανυπέρβλητου εσωτερικού χρέους και ουσιαστικής επικοινωνίας.
Ας μένουμε με την ελπίδα και την πίστη ότι εκεί που βρίσκονται είναι καλά και ευαρεστούνται αποδεχόμενοι τις ελάχιστες προσφορές μας.
