Το 1921 από την αρχή φάνηκε ότι θα ήταν μια πολύ καλή μαξουλοχρονιά. Στήθηκε για τούτο από την οικογένεια Καλδή ένα ακόμα ελαιοτριβείο με δυο πιεστήρια στη “Παλιαμπέλα” (για τους νεότερους, στο μέσον της απόστασης από το ξυλουργείο Διαμαντή μέχρι το κοινοτικό αντλιοστάσιο), το οποίο λειτούργησε μια μονάχα χρονιά(1921-22) (Περισσότερα στο βιβλίο της Ομάδας Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του Λυκείου Πολιχνίτου “Η Βιομηχανική Βρίσα του 20ου αιώνα” 2008) Μόλις στήθηκε το ελαιοτριβείο υπήρξε πρόθεση από διάφορους κατοίκους να αγοράσουν μερίδια (μετοχές) από τη νέα επιχείρηση. Στο έγγραφο που δημοσιεύουμε (από το αρχείο Διονύση Λαμπρόπουλου) φαίνεται αγορά του 21% του μετοχικού κεφαλαίου της επιχείρησης από χωριανούς στην τιμή των 16.800 δραχμών.
Ανάμεσα στους αγοραστές είναι και ο Βάσσος Κωνσταντίνου Μανώλας για τον οποίο αναφέρεται στο έγγραφο ότι είναι πρόεδρος της Κοινότητας Βρυσσάς. Για την ίδια όμως περίοδο ο Κώστας Τσέλεκας στο γνωστό βιβλίο του “Το χωριό μου, Βρίσα Λέσβου” καταγράφει ως πρόεδρο τη χρονιά εκείνη το γιατρό Νικολαΐδη. Μάλιστα ο Βάσσος Μανώλας δεν αναφέρεται από τον Τσέλεκα ως πρόεδρος καμιά χρονιά. 
Διαφωνία “ιστορικών πηγών” γιατί βέβαια ο Δάσκαλος από κάποια πηγή πήρε τα στοιχεία του!
