Τότε που δεν υπήρχαν πλαστικά ή καλύτερα συνθετικά αντικείμενα και επομένως τέτοιες χάντρες, τότε που τα κομπολόγια ήταν κεχριμπαρένια, τότε η ευρεσιτεχνία του φτωχού ανακάλυψε τα “δισπύχια”. Τα δισπύχια ήταν ξύλινες χάντρες που φτιάχνονταν με το κόψιμο των άκρων ενός κουκουτσιού ελιάς.
Ο δάσκαλος Πάνος Γιαννάκας, που ζει χρόνια στον Πολιχνίτο αλλά δε ξεχνά το χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε, ο οποίος με κείμενά του στον “Αντίλαλο” μας θυμίζει κάθε τόσο παλιές συνήθιες και περιστατικά, έφτιαξε ένα κομπολόι από δισπύχια το οποίο μέσω του Συλλόγου της Αθήνας ήρθε και κοσμεί τη Βιβλιοθήκη του χωριού μας. Το κομπολόι αυτό συνοδεύεται και από ένα μικρό ποιηματάκι:
Τα δισπύχια
Με τα παιδιά της γειτονιάς παίζαμε τα δισπύχια.
Μι του κουκούτσι τ’ς λαδολιάς, τ’ς Χαρτσιάς κι απ’ τα Μυρίχια.
Ενθύμιο ας είν’ κι αυτά μαζί με τ’ άλλα ας μένουν.
Για να θυμούνται οι παλιοί κι οι νέοι να μαθαίνουν
Π. Σ. Γιαννάκας
2-8-13
Η Βιβλιοθήκη του χωριού μας “Κ. Τσέλεκα” ευχαριστεί τον κ. Πάνο, του εύχεται υγεία και δημιουργία για πολλά χρόνια ακόμα και τον προσκαλεί με την πρώτη ευκαιρία να περάσει από τη βιβλιοθήκη μας για να τον ξεναγήσουμε.
