Ασκουλσιούμ τσιβιρινέ…
Στην Ανατολή του 18ου αι.; σε μια κωμόπολη της Τουρκίας, ένας απλός άνθρωπος που κατάφερε να διοριστεί σε μια δημόσια θέση, δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί τα οικονομικά του δεν πήγαιναν καθόλου ανάλογα με τα οικονομικά των συναδέλφων του, κρίνοντας από το επίπεδο ζωής του ιδίου και των άλλων. Εκείνος ήταν όπως φαίνεται ολιγαρκής και δεν τον πείραζε και τόσο να ζει φτωχικά, είχε όμως από δίπλα τη γυναίκα του που του γκρίνιαζε διαρκώς: « Όλες οι γυναίκες των συναδέλφων σου έχουν γούνες ακριβές και μόνο εγώ φορώ το κοντογούνι που είχα πριν απ’ το γάμο μας.»
Τι να της απαντήσει αφού δεν ήξερε κι ο ίδιος: Γιατί π.χ ενώ αυτός εργαζόταν πιο πολύ στην υπηρεσία του, άλλοι παίρνουν τις προαγωγές και τα μπαξίσια;
Κάποτε συνέβη να βρεθεί στην πόλη ( όνειρο μιας ζωής). Εκεί του ήρθε και η ιδέα να πάει να ρωτήσει κάποιον αρμόδιο ή σοφό ( υπήρχαν τότε τέτοιες υπηρεσίες, στην πόλη) να του πει αναλυτικά την περίπτωσή του και να ζητήσει εξήγηση για τα ανεξήγητα της ζωής του. Του συνέστησαν ένα σοφό καδή που σίγουρα θα του έδινε την εξήγηση που έψαχνε, όπως του είπαν. Πράγματι, πήγε στον καδή που όπως φαίνεται είχε και δημόσια ανώτατη θέση. Εκείνος τον άκουσε προσεκτικά και τελικά του έδωσε την απάντησή του γραμμένη πάνω σε χαρτί πολυτελείας τυλιγμένο σε ρολό και δεμένο με ακριβή κορδέλα.
Το περιεχόμενο βέβαια το διάβασε όταν πήγε στο κατάλυμά του.
«Μπου ντουνιά μπιρ τσερκ….Ασκολσιούμ τσιβιρινέ» ίσον
«Αυτός ο κόσμος μια ρόδα (τσέρκι) είναι. Άξιος είναι αυτός που μπορεί και τη γυρίζει».
Ο ‘δικός μας’ δεν κατάλαβε φυσικά τίποτα από την απάντηση που έλαβε για τα προβλήματά του, που έμοιαζε περισσότερο με γρίφο, όσο και αν το σκέφτηκε και έμεινε μόνο με την ελπίδα ότι η γυναίκα του ή κάποιος πιο σοφός από αυτόν θα του εξηγούσε κάποτε.
Συνεχίζεται…
