Μια διήμερη
Ξεκινήσαμε πριν βγει ο ήλιος της τελευταίας μέρας του Μαγιού. Δώδεκα άντρες και μια γυναίκα, με ηλικίες πολύ ασύμβατες μεταξύ τους.
Παγούρι, ξηρή τροφή για δυο μέρες στο ταγάρι και κατεύθυνση προς μη γνωστή μας εκ των προτέρων περιοχή του Ολύμπου, από ανύπαρκτα μονοπάτια. Με μένα, τον μικρότερο ν’ απορεί συνεχώς, πως, ο ανιχνευτής σύντροφος μας, εύρισκε τη σωστή ρότα πορείας.
Έπρεπε να μην μας δει μάτι ανθρώπου- έλεγαν- μέχρι να φθάσουμε στον πρώτο ενδιάμεσο σταθμό προορισμού μας…Άρα μακριά κι από κάθε ‘ντάμι’, ‘καθισιά’, στάνη κλπ.. Από κει και πέρα θα είχαμε οδηγό, τον ‘σύνδεσμο’ που θα μας είχε στείλει η Αγιάσος.
Όμως προς το τέλος της πρώτης ήδη ώρας, είχαμε το πρώτο ανεπιθύμητο συναπάντημα. Προσπερνούσαμε σε απόσταση ασφαλείας όπως νομίζαμε (κι αθόρυβα) μια στάνη στη Ρουγκάδα, αν και δεν πιστεύαμε ότι θα ήταν εκεί ο τσοπάνος. Ήταν όμως στο πόστο του, ο 14χρονος περίπου γιος του, που ‘χε βγάλει τα ζωντανά τους, λίγο μακρύτερα από το κατάλυμά τους, σ’ ένα ξέφωτο, απ’ το οποίο ήταν ορατή η φάλαγγά μας, έστω και χωρίς δυνατότητα αναγνώρισης προσώπων.
Ένας μας λόξεψε τότε, πλησίασε το παιδί, του ‘πε δυο κουβέντες και ξανάσμιξε μαζί μας, λίγο παραπέρα…
Είχαμε προσπεράσει πια για καλά τη στάνη, όταν έπιασα τον εαυτό μου να βραδυπορεί σημαντικά…Μ’ έτρωγε αφόρητα η περιέργεια , σαν τι τάχα να σκεφτόταν και αισθανόταν κείνη τη στιγμή το βοσκόπουλο, που μόλις πριν μας είχε δει! Προσπαθούσα να φανταστώ την ‘τρικυμία εν κρανίω’ που έπρεπε να το ταλάνιζε άσχημα χωρίς να βρίσκει άκρη…
Σίγουρα θα αναρωτιόταν τι είδους κομπανία να ‘ταν αυτή που έβλεπε: Αγρότες, κτηνοτρόφοι, αγωγιάτες, ξυλοκόποι, προσκυνητές; Δε μοιάζαμε με τίποτα! Χώρια που δεν είχαμε μαζί μας και κανενός είδους εργαλεία όποιας δουλειάς ή ζώα. Ο σκοπός της εκστρατείας μας, ξέφευγε ολότελα απ’ όλα όσα μπορούσε να φανταστεί.
Πρόσεξε καλά! Δεν είδες τίποτα και κανέναν σήμερα. Αν βγάλεις λέξη έστω και στον πατέρα σου, κινδυνεύεις άσχημα…’του ‘χε πει αυστηρά ο σύντροφος μας . Άρα επρόκειτο για άκρως παράνομη επιχείρηση, ήταν το υποχρεωτικό συμπέρασμα του νεαρού μας.
Ποια θα ήταν η αντίδρασή του; ήταν η μεγάλη περιέργεια μου εκείνη τη στιγμή. Δεν άντεξα και γύρισα απότομα για να τον δω την τελευταία στιγμή. Να τον έβρισκα στήλη άλατος περίμενα… όμως συνέβη το άκρως αντίθετο.
Τον έπιασα να κάνει επιτόπια πηδήματα όσα πιο ψηλά μπορούσε, σαν μεθυσμένο τραγί!!
Τι ακριβώς να περνούσε τότε από το μυαλό του;…
ΥΓ. Έχουν περάσει κάπου 70 χρόνια…Έχουν φύγει από καιρό όλοι οι σύντροφοι ‘κείνης της εκστρατείας…Πριν δώσω τούτο το κομμάτι για δημοσίευση, βάλθηκα να ψάχνω για τη στάνη και το ‘τότε’ βοσκόπουλό της, που είχαμε τόσο ξαφνιάσει κείνη την αυγή , μα δυστυχώς ούτε τη στάνη βρήκα να λειτουργεί πια, ούτε και το πρώην βοσκόπουλο( τώρα θα ήταν 85 ετών). Είμαι άρα ο τελευταίος των Μοικανών, που επιμένει να θυμάται τέτοια παλιού ουρανού χαλάσματα; Ενδιαφέρουν άραγε κανέναν από τους νεώτερους μου; Πολύ θα ήθελα να το ξέρω.
(email: panagnos@otenet.gr)
