Πριν λίγες δεκαετίες τον Ιούλιο (ή Αλωνάρη) σε πολλά μέρη του χωριού που υπήρχαν αλώνια οι αγρότες είχαν …φούριες! Να κουβαλήσουν τα δεμάτια, να ζέψουν στα βόδια ή και στα γαϊδουράκια ακόμα το ντουγένι και να αρχίσουν τον κυκλικό αργόσυρτο χορό πάνω στα σκορπισμένα στάχυα. Κι ύστερα να περιμένουν να φυσήξει για να λιχνίσουν και να ξεχωρίσουν τον καρπό, που με καμάρι και χαρά θα κουβαλούσαν στο “κατώι”. Από κοντά και το άχυρο στην “αμπατή” για τα ζωντανά. Ύστερα ήρθε το πρώτο βήμα της εξέλιξης και τα δεμάτια με τα στάχυα μαζεύονταν σε μια δυο συγκεκριμένες τοποθεσίες όπου έρχονταν η αλωνιστική μηχανή για τα περαιτέρω. Στο δεύτερο βήμα της εξέλιξης τις αλωνιστικές μηχανές αντικατέστησαν οι θεριζαλωνιστικές που έμπαιναν στο κτήμα και φεύγοντας άφηναν έτοιμο τον καρπό στα τσουβάλια. Το τρίτο βήμα της εξέλιξης -ειδικά στο χωριό μας και μάλλον και σε άλλα- είναι ότι κανείς δεν σπέρνει για να θερίσει!!! και σπάνια έρχεται μηχανή στο χωριό.
