Καινούριους στίχους απ’ τη κυρά Μυρσίνη. Μπορεί λίγο να μπερδευτείτε για τα “κούτσουρα των Βατερών” αλλά έμαθα από πρόσωπο που ήξερε ότι την τελευταία στιγμή αυτολογόκρινε τους στίχους της με τους οποίους έθιγε ένα σημαντικό πρόβλημα των Βατερών. Ίσως αν προβληματιστείτε -όσοι ξέρετε καλά τα Βατερά- να το ανακαλύψετε!
Τα κούτσουρα του δάσους και των Βατερών
Μέσα στο δάσος μια βραδιά περνούσα φοβισμένη
κι απ’ το σκοτάδι ήμουνα περιτριγυρισμένη.
Ήταν μεσάνυχτα κι εγώ με τρόμο περπατούσα
γιατί στοιχειά πως βγαίνουνε μπροστά μου εθαρρούσα.
Μα τίποτα δεν ήτανε μόνο πολλή μαυρίλα
και κάπου κάπου ακούγονταν να πέφτουνε τα φύλλα.
Εκεί ακούστηκαν φωνές, στο δάσος αντηχούσαν,
μου φάνηκε παράξενο τα δέντρα πως μιλούσαν.
Το ‘να μιλούσε τ’ αλλουνού: «γιατί κλαις και μοιρολογάς παλιά γειτόνισσά μου;»
«Δεν το αντέχω να στο πω, δεν το βαστά η καρδιά μου»
Το δέντρο αποκρίθηκε με πίκρα και με πόνο.
«Δεν είδες ποιος επέρασε με το τσεκούρ’ στον ώμο;
Με έκοψε και μ’ άφησε ένα ξερό κουφάρι
και είπε αύριο το πρωί θα έλθει να με πάρει»
«Γι αυτό καημένη θλίβεσαι, γι αυτό μοιρολογιέσαι,
γι αυτό βαρυγγομάς και δεν παρηγοριέσαι;
Αντί να διπλοχαίρεσαι, διπλά να καμαρώνεις
κι απ’ τα καμάρια σ’ τα πολλά στους ουρανούς να φτάνεις.
Γιατί αν έμενες εδώ θα σουν ξερό κουφάρι,
δίχως καμία προκοπή, δίχως καμία χάρη.
Τώρα που θα σε πάρουνε των τεχνητών τα χέρια,
μπορεί να κάνουν έπιπλα, να φτάσεις ως τ’ αστέρια.
Μπορεί να γίνεις έπιπλο, να γίνεις μια εικόνα,
να γίνεις μες την εκκλησιά τ’ Δεσπότ’ η πολυθρόνα.»
Αυτά άκουσα και ήρθα εδώ από της γης τα πέρα
για να σας δείξω πια το φως, τη νύχτα και τη μέρα.
Οι άνθρωποι αγράμματοι χωρίς καμιά αξία
τα κούτσουρα τα φέρανε πάνω στην παραλία.
Ο άνθρωπος αγράμματος που γράμματα δεν ξέρει
μοιάζει με δέντρο άκοπο που μες το δάσος μένει.
Μάθετε γράμματα πολλά και σεις και τα παιδιά σας αν θέλετε να δοξαστεί αδέλφια τ’ όνομά σας.
