Υπομονή…
(περάσαμε και χειρότερα )
Η στενότερη γειτόνισσά μας Μυρσινιώ ,από παιδούλα πήγε σαν «παρακόρη» στη Μυτιλήνη για να μαζέψει, κάνοντας αιματηρές οικονομίες, ένα ποσό για τα στοιχειώδη της προίκας της, όταν θα ‘ρχόταν η ώρα να παντρευτεί, ( αφού η οικογένεια της ήταν ανήμπορη να βοηθήσει με τις δυο ακόμα κόρες). Συμφωνία:
Ολόκληρος ο μισθός της να κατατίθεται στο Ταμιευτήριο. Για τον εαυτό της, μια δραχμή μόνο, για ένα κουλούρι, που της άρεσε πολύ, αλλά κι αυτό να το στερείται πολλές φορές για να αποταμιεύσει κι ένα ακόμα κουκί. Και να μαθαίνει τώρα πως όλοι οι κόποι της εκεί … έγιναν καπνός.
Οι αδερφοί Κ. του χωριού, υποδείγματα τσιγγουνιάς, αν και αρκετά εύποροι, που μια ζωή θεωρούσαν αμάρτημα το να ξοδέψουν έστω και μια δραχμή για ένα ούζο, πιάστηκαν ξαφνικά να πίνουν και να χορεύουν τραγουδώντας, σε προχωρημένη ηλικία, μόνοι τους , προσφέροντας στους κατάπληκτους χωριανούς μου το πιο γελοίο (γκροτέσκο) θέαμα που θα μπορούσαν να φανταστούν. Συνέβη όταν συνειδητοποίησαν ότι όλες οι αποταμιεύσεις τους εξατμίστηκαν σε ελάχιστο χρόνο, μαζί με τα δανεικά που είχαν να παίρνουν από πολλούς απ’ το εμπορικό του ο ένας και από τοκογλυφικά δάνεια ο έτερος.
« Ψηφίδες μιας ζωής» σελ.47
Σημ. Η τραγική παράμετρος : Τριάντα τόσοι , οι νεκροί από υποσιτισμό, χωριανοί μας , τον πρώτο και πιο- μαύρο – χειμώνα της κατοχής
