Κυνηγετική σύνταξη
Ο Στρατής Αναστασέλλης, το σπινθηροβόλο αυτό πνεύμα, διατηρούσε το χόμπι του κυνηγού και σε προχωρημένη ηλικία. Γι’ αυτό επισκεπτόταν το χωριό μας, στην εποχή των ορτυκιών.(Τον φιλοξενούσε ο Αρ. Ταξείδης στο εξοχικό του στα Βατερά).Ένα βράδυ βγήκαν στον Πλάτανο για ένα καφέ και κουβέντα με τους χωριανούς. Στο τραπέζι που κάθισαν έσπευσαν να κάτσουν κι άλλοι χωριανοί, περιμένοντας κάτι ενδιαφέρον και νόστιμο ν’ ακούσουν από τον προπολεμικά ήδη (μέσω ‘Τρίβολου’) πασίγνωστο Στρατή.. Για ν’ αρχίσουν και να δέσουν μια κουβέντα μαζί του άρχισαν με το συνηθισμένο …πως περνούν τα χρόνια… γεράσαμε… κοντεύω τα 70 ο ένας, τα ‘σωσα ο άλλος… εγώ τα πέρασα ο τρίτος….
Ο Στρατής-που βρίσκει άνοστες τέτοιου είδους κοινοτυπίες- στρέφεται στον Αριστείδη και τον ‘ επιτιμά.: –
-΄Τι μ’ έφιρις μες τουτ τσπαλιόγερ;…’’
-Θα χεις κι εσύ τα χρόνια σου, αλλά αφού μπορείς και κυνηγάς ακόμα… του λέει ένας χωριανός μας.
-Αναγκασκά του κάνου… λέει ο Στρατής… για να συμπληρώσου τα χρόνια για την ερμ τη κυνηγητική σύνταξ.
-Τι σύνταξ? ρωτά ο δικός μας, έκπληκτος.
Ο Στρατής κάνει τον πολύ δύσκολο να δίνει εξηγήσεις για πράγματα ‘ πασίγνωστα’…
Εάν είσι τόσα χρόνια κυνηγός με άδεια… ένα πιστοποιητικό απ’ τον πρόεδρο του χωριού… μια αίτηση στου δασαρχείου…
Μια βδομάδα σχεδόν κράτησε η τρεχάλα του δικού μας, που κυνηγούσε τον πρόεδρο για τη βεβαίωση, μέχρι να βρεθεί κάποιος να του πει ,ότι την έπαθε…
