3. Μικές Χάνδρας
Ιδιόμορφη προσωπικότητα. Από τη Χίο η οικογένεια του- ναυτικός μια ζωή ο πατέρας- από μικρός κοντά του και ο ιδιος. Με ένα αρκετά μεγάλο πλεούμενο έκαναν μεταφορές εμπορευμάτων (συχνά και λαθραίων) από Μαρμαρά και Θράκη μέχρι Δωδεκάνησα.
Κάποτε ¨ εξόκειλε¨, παντρεύτηκε Βρισαγώτισσα και ξέμεινε εδώ. Παιδιά δεν απέκτησε, υιοθέτησε όμως ένα κορίτσι.
Στις αρχές της δεκαετίας του 30 μπλέχτηκε σε μια από τις συχνές συγκρούσεις αντιζήλων ομάδων λαθρέμπορων. Κατηγορήθηκε για το φόνο ενός και έκανε κάμποσα χρόνια φυλακή. Προσωπικά τον γνώρισα το καλοκαίρι του 40, απόμαχο πια.
Μόνο το παλιό του μεράκι –το κυνήγι- το συνέχιζε σε περιορισμένη κλίμακα λόγω ηλικίας, αλλά με αξιοθαύμαστη επιτυχία. Δεν έβγαινε ποτέ τα πρωινά, όπως οι άλλοι κυνηγοί, μια βόλτα μόνο έκανε το απόγευμα σε Ακλησίδι προς Πλατιάρα και σχεδόν αποκλειόταν να γυρίσει με άδειο τροβά, ακόμα και όταν οι καλύτεροι κυνηγοί μας δεν είχαν χτυπήσει φτερό*. Μόνος-για να μην του κλέψουν την τέχνη- έλεγαν οι χωριανοί.
Τα απομεσήμερα ακουμπισμένος σε μια από τις δυο ακακίες του Παράδεισου-από τη σκιερή πλευρά- άρχιζε να λέει ιστορίες, μόλις συγκέντρωνε 4-5 ακροατές. Όλες για ναυτικές περιπέτειες-εκείνος, ο πατέρας του, οι τρικυμιές, τα παρ’ ολίγον ναυάγια …Μόλις όμως τέλειωνε μια ιστορία του, για να μη σκορπίσει το μικρό του ακροατήριο, ξανάρχιζε μια καινούργια με την καθιερωμένη φράση που όλοι πια ξέραμε «άλλη μια φορά που λες, είμαστε με τον πάτερα μου…»
*Ο πατέρας μου έλεγε πως ο Χάνδρας είχε πάρει την τέχνη από τον πάτερα του και παππού μου Κωνσταντή, κοντά στον οποίο θήτευσε. Η πληροφορία αυτή επιβεβαιωνόταν έμμεσα από τον μακαρίτη Χάνδρα ,αφού συχνά όταν με ‘βλεπε μου έλεγε ¨Ο παππούς σου ήταν μεγάλος κυνηγός-ο μεγαλύτερος της Ανατολής-έλεγαν. Λεξη όμως για το ότι θήτευσε κοντά του.
