Πέρασαν οχτώ χρόνια από εκείνο το καταστροφικό απομεσήμερο!
Να πούμε ότι το συνηθίσαμε;
Μπορεί να το συνηθίσαμε όσοι είχαμε την τύχη να έχουμε ένα σπίτι στα Βατερά να …χωθούμε. Και πάλι όμως πως μπορείς να συνηθίσεις χωρίς το χωριό, χωρίς τον Πλάτανο, χωρίς τη Ζωοδόχο Πηγή;
Μπορεί να το συνηθίσαμε όσοι φύγαμε από το χωριό και βολευτήκαμε αλλού. Και πάλι όμως πως μπορείς να συνηθίσεις όταν σε πολιορκούν οι αναμνήσεις από τη ζωή, τους ανθρώπους και τα δρώμενα στο χωριό;
Αυτοί που σίγουρα δεν μπορούν να συνηθίσουν είναι όσοι ηρωικά εξακολουθούν να ζουν ή στωικά αναγκάζονται να μετακομίσουν στο καινούριο τους σπίτι, στο χωριό φάντασμα.
Αυτοί που δεν μπορούν να συνηθίσουν είναι όσοι “τη βγάζουν”, στα πλαίσια της κοινωνικής τους ζωής, στα πεζούλια του Πλάτανου.
Αυτοί που δεν μπορούν να συνηθίσουν είναι όσοι περιμένουν τις έρμες τις δόσεις από τη ΔΑΕΦΚ για να τελειώσουν το σπίτι τους , μήνας βγαίνει-μήνας μπαίνει, και να γλιτώσουν από τον βραχνά του ενοικίου.
Αισθάνομαι ότι η απελπισία εκτοπίζει σιγά σιγά από μέσα μας την ελπίδα και το κουράγιο.
Οχτώ χρόνια! Πόσα ακόμα για να λειτουργήσει -έστω υποτυπωδώς- το χωριό;
