Να θες να γράψεις από την πρώτη μέρα και να μην μπορείς. Γιατί ένας κόμπος σου κλείνει τον λαιμό και δάκρυα τρέχουν από τα μάτια σου. Γιατί τα λόγια είναι φτωχά και κούφια μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής και του πόνου αγαπημένων συνανθρώπων σου. Για τους κόπους που χάθηκαν και για την μάνα που έχασε τόσο άδικα την ζωή της.
Δεν θέλω να πω υπομονή και κουράγιο. Θέλω μόνο να ξέρουν ότι θα είμαστε δίπλα τους όσο μπορούμε. Στην σκέψη και στην πράξη. Στην οικογένεια Πετρέλη και στην οικογένεια Καλατζή.
Θα ξανά φτιαχτούν όλα με πίκρα και αίμα και ένα τεράστιο γιατί. Αλλά θα ξανά φτιαχτούν. Μόνο η μάνα δεν γυρίζει δυστυχώς πίσω.
Δεν ξεχνάμε την ευγένεια σας, την προθυμία σας, την τέλεια εξυπηρέτηση από μέρους σας αλλά και από τους υπαλλήλους σας. Η συμπεριφορά σας άψογη σε ότι σας ζητούσαμε.
Να είσαστε όλοι γεροί και ολόθερμα συλλυπητήρια από μένα και τον Γιώργο στην οικογένεια Πετρέλη για την τραγική απώλεια της μητέρας τους.
Παραθέτω ένα υποθετικό διάλογο μεταξύ Φρόυντ και Νίτσε.
