Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης η Γεωργία Τσουκαλοχωρίτη δημοσίευσε στην ιστοσελίδα culturebook.gr:
Γεωργία Τσουκαλοχωρίτη
Μάθημα Ποίησης
Οι δασκάλες μας έλεγαν
να εξασκούμαστε στη γραφή καθημερινά
να αναλύουμε τους κλασσικούς με προσοχή.
Ξανά και ξανά.
Η ενηλικίωση στην ποίηση ολοκληρώνεται δεκαετίες μετά τα δεκαοχτώ,
μην βιάζεστε, κανείς δεν εξύμνησε την ανωριμότητα.
Οι δασκάλες μας έλεγαν
να αντιγράφουμε τα ρω σωστά.
Ξανά και ξανά μέχρι το χέρι να μάθει τι σημαίνει Ελλάδα.
Μας δίδασκαν για τον Απρίλη, τον πιο σκληρό μήνα.
Εμείς όμως, Λύκειο ακόμα, ζήσαμε τον πιο σκληρό Δεκέμβρη.
Μας δίδασκαν για το αμπέλι, την ελιά και το καράβι.
Εμείς όμως, φοιτητές ακόμα, φτύναμε γυαλιά από σπασμένες τζαμαρίες.
Κι όταν γράφαμε για την υγρασία στο ταβάνι και το παγωμένο πάτωμα
για τις φίλες μας που μας τις πήρανε νωρίς, για έρωτες που δεν καταλαβαίναν,
μας παρότρυναν ευγενικά να μιλήσουμε για την αρετή και την τόλμη.
Μας παρότρυναν ευγενικά να γράφουμε χωρίς οργή.
Κι αφού πια εμείς δεν είχαμε τίποτα δικό μας να πούμε
σωπάσαμε.
Μας ζητάνε τώρα να γράψουμε κάτι,
οτιδήποτε.
Όμως τώρα πια δεν γίνεται
γιατί οι παλάμες μας είναι καρφωμένες πάνω στις ράγες.
Το σχόλιο το έγραψα στο Facebook και το βαζω και στην δική μας σελίδα. Σαν παραίνεση όχι μόνο στη Γεωργία αλλά σε όλα τα νέα παιδιά.
Ποτέ να μη σωπαίνεις Γεωργία. Να κραυγάζεις. Εμείς στην εποχή μας, πόσω μάλλον στις προηγούμενες γενιές, πιστεύαμε ότι οι φωνές μας ήταν «φωνή βοώντος εν τη ερήμω» και όμως συνεχίζαμε. Να κραυγάζουμε. Λοιδωρηθήκαμε, κατηγορηθήκαμε, υποφέραμε, αλλά παρ’ όλα αυτά, το πετραδάκι έμπαινε. Χτίζαμε. Συνέχισε…
Και όπως σου έγραψε η φίλη μας Άννα Γκούρα γράφε, ακόμα και με καρφωμένες παλάμες.