Στην Αγιάσο υπάρχει μια πολιτιστική παράδοση με βαθιές ρίζες. Η ναυαρχίδα της πολιτιστικής κίνησης στο νησί μας, το Αναγνωστήριο της Αγιάσου, παράγει εδώ και δεκαετίες πολιτισμό σε πολλούς τομείς.
Περίοπτη θέση έχουν «τα σαντούρια», που είναι γνωστά και χειροκροτημένα πολύ έξω από τα όρια του νησιού μας. Εκεί φοιτητές αλλά και μεγαλύτεροι, που έχουν μάθει να παίζουν μουσική, δεν σταματούν να πλαισιώνουν με όρεξη και πάθος τις εκδηλώσεις του Αναγνωστηρίου.
Στο χωριό μας τα τελευταία χρόνια η Βιβλιοθήκη και ο Πολιτιστικός Σύλλογος ξεκίνησαν και συντηρούν μια πολιτιστική άνθηση σε μουσική, θέατρο και χορό. Τις προσπάθειες αυτές στηρίζει απλόχερα η ευρύτερη τοπική κοινωνία. Και για να επικεντρωθούμε στη μουσική, η τοπική κοινωνία πρόσφερε –μέσω της Βιβλιοθήκης- στα παιδιά του χωριού 3 σαντούρια, 3 μπουζούκια, ένα τζουρά, μια κιθάρα, 4 τουμπελέκια (και δυο μεταχειρισμένα αρμόνια που παραμένουν σε αχρησία). Επιπλέον καταβάλει περισσότερο από το μισό κόστος του δασκάλου. Του ίδιου δασκάλου που μαθαίνει μουσική και τα παιδιά της Αγιάσου (που πληρώνουν μόνα τους το δάσκαλο).
Σίγουρα υστερούμε σε κουλτούρα έναντι της Αγιάσου και ίσως γι αυτό υπάρχει μια διαφορετική νοοτροπία. Στα δώδεκα σχεδόν χρόνια που λειτουργεί το μουσικό (ας το ονομάσουμε) τμήμα της Βιβλιοθήκης πολλά παιδιά ασχολήθηκαν με το σαντούρι και το μπουζούκι. Κάποια σταμάτησαν σε λίγους μήνες ή χρόνια διαπιστώνοντας ότι δεν τα καταφέρνουν ή ότι δεν έχουν τη διάθεση να προσπαθήσουν. Αρκετά όμως παιδιά μεγαλώνοντας έμαθαν να παίζουν σημαντικό αριθμό μουσικών κομματιών. Το παράδοξο είναι ότι τα περισσότερα πλησιάζοντας προς το τέλος του Λυκείου ή αμέσως μετά την αποφοίτησή τους απ’ αυτό σταματούν να ασχολούνται με τη μουσική.
Από τη Βιβλιοθήκη είναι απολύτως σεβαστές οι αποφάσεις των παιδιών και των οικογενειών τους. Εμείς ως μέλη του ΔΣ της Βιβλιοθήκης εκτιμούμε όλα τα παιδιά με τα οποία γνωριστήκαμε μέσα από την προσπάθεια που κατέβαλαν να μάθουν να παίζουν τα μουσικά όργανα. Για μας οι επιλογές τους είναι αδιαπραγμάτευτες. Απλά σκεπτόμαστε πόσο όμορφα θα ήταν για το χωριό μας αν 5-10 μεγάλα «παιδιά» συνέχιζαν να παίζουν μουσική και να συμμετέχουν στις εκδηλώσεις -πλαισιώνοντας τις προσπάθειες των μικρότερων- που και στα ίδια προσφέρουν χειροκρότημα, χαρά, ικανοποίηση και αυτοπεποίθηση.
Αξίζει τον κόπο κάνοντας τη σύγκριση που προαναφέραμε να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τη νοοτροπία αυτή.
Η πολύχρονη αυτή κουλτούρα δεν αλλάζει ούτε με ευχές ούτε με παρακλήσεις, Χρειάζεται αγάπη για τη μουσική, που ΔΥΣΤΥΧΩΣ, εμείς οι Βρισαγώτες δεν είχαμε τόσο έντονα, εκτός από μερικές περιπτώσεις που είναι μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού, ούτε βέβαια θα αποκτήσουμε ποτέ μας. Η μουσική θέλει αγάπη, πολύ αγάπη, και προσπάθεια και όχι βέβαια μόνο από τα παιδιά που προσπαθούν όσο μπορούν. Τι άλλο να κάνουν και αυτά αλλά και οι γονείς τους που έχουν να επιλύσουν μόνοι τους άλλα προβλήματα .