Του ασώτου
Απέναντι της ο παλιός της σύντροφος.
Αυτός που την εγκατέλειψε για μια νεώτερη γυναίκα.
Αυτός που τώρα γύρισε με σκυμμένο το κεφάλι.
Ο μέχρι χθες αντίπαλος.
Αυτός που κλαίγοντας της ζητάει συγχώρηση.
Αυτός που λέει ότι ποτέ δεν έπαψε να την αγαπά.
Αυτός που της ζητάει να ξεχάσει.
Γερασμένος. Νικημένος.
Τον κοιτάει.
Στα μάτια της δυο άνθρωποι.
Τον ένα…
Θέλει να τον αγκαλιάσει.
Να τον φιλήσει.
Να τον συγχωρήσει.
Είναι αυτός που περίμενε.
Αυτός που ονειρευόταν.
Τον αγαπάει ακόμα.
Το σκέφτεται αλλά δεν το κάνει.
Δεν μπορεί.
Τον άλλο…
Θέλει να τον τιμωρήσει.
Να τον χτυπήσει.
Να τον πονέσει.
Είναι αυτός που έφυγε.
Αυτός που την πλήγωσε.
Τον μισεί.
Το σκέφτεται αλλά δεν το κάνει.
Δεν μπορεί.
Μόνο επίμονα τον κοιτάει.
Αμίλητη.
Αγέλαστη.
Αδάκρυτη.
Η αγάπη και το μίσος λένε είναι το ίδιο πράγμα στον έρωτα.
Η παλέτα της όμως δεν έχει πια τα χρώματα για να συνεχίσει.
Ένα ακυβέρνητο καράβι η ψυχή της γεμάτο από απατηλά όνειρα.
Χωρίς καπετάνιο και πυξίδα εδώ και χρόνια.
Κυνηγώντας ουτοπίες και χίμαιρες.
Περιμένοντας την επιστροφή του Ασώτου.
Ελπίζοντας και μη ελπίζοντας.
Μισώντας και αγαπώντας.
Και να που ξαφνικά γύρισε.
Συνεχίζει να τον κοιτάζει.
Αμίλητη.
Αγέλαστη.
Αδάκρυτη.
Και η εικόνα αλλάζει.
Βλέπει τα δυο κομμάτια του να ενώνονται.
Μπροστά της ένας άγνωστος, ένας ξένος.
Και κείνη χωρίς κανένα συναίσθημα.
Ούτε αγάπη, ούτε μίσος.
Χάθηκαν όλα.
Μέσα σε μια στιγμή.
Πόσο λίγος τής φαίνεται έτσι που κάθεται με σκυμμένο το κεφάλι.
Ο γίγαντας που είχε στο μυαλό της μεταμορφωμένος σε νάνο.
Τον λυπάται. Την λυπάται.
Νικημένοι και οι δυο σε αυτόν τον πόλεμο, σκέφτεται.
Σηκώνεται να στρώσει το τραπέζι .
Αμίλητη.
Αγέλαστη.
Αδάκρυτη.
Ήταν η αγάπη, το μίσος, και η προσμονή, που της έδιναν δύναμη.
Που την κρατούσαν όρθια.
Και τώρα τίποτα.
Άδειασε.
Μια απέραντη κούραση την κατακλύζει.
Οι κινήσεις της μηχανικές.
Σήκω σού έβαλα να φας, του ψυθιρίζει άτονα.
Και στο κεφάλι της να στριφογυρίζει ο στίχος:
Και ο Γιάννης ο φονιάς στην άκρη της γωνιάς
με του καημού το αγκάθι
θυμήθηκε ξανά φεγγάρια μακρυνά
και το όνειρο που εχάθει.
Σήμερα, του Ασώτου…
