Εις μνήμην
Κι έρχονται κάτι νύχτες βαριές κι ασήκωτες
όταν τα δάκρυα έχουν πια στερέψει.
Μέσα στα χρόνια…
Γιατί αυτές;
Αφού τίποτα δεν έχει αλλάξει από χθες.
Αφού τίποτα δεν γίνεται ν’ αλλάξει τώρα.
Όταν εσύ ‘σαι παρελθόν.
Έρχονται.
Από το τίποτα στο τίποτα.
Ακάλεστες. Ανεπιθύμητες. Εφιαλτικές.
Μια πλάκα ασήκωτη στο στήθος.
Έρχονται και οι θύμισες.
Τα πως και τα γιατί; Τα μήπως…
Πού είσαι ‘σύ που έλεγες;
Και τι δεν έλεγες!
Πού είσαι ‘σύ που υποσχόσουν;
Και τι δεν υποσχόσουν!
Πως θάσαι πάντα δίπλα μου.
Εγώ η αγαπημένη και ‘σύ ο αγαπημένος μου.
Εσύ ο ουρανός, και εγώ ο ήλιος, το φεγγάρι, και τ’ αστέρι σου.
Εσύ ο πλατύς κάμπος και ‘γώ η παπαρούνα.
Εσύ η απέραντη θάλασσα και ‘γώ η αμμουδιά σου.
Εσύ το ψηλό βουνό και ‘γώ το έλατο στις πλαγιές σου.
Εγώ η σιγανή βροχή και ‘σύ το διψασμένο χώμα.
Εγώ το απάτητο χιόνι και ‘σύ η βουνοκορφή.
Εγώ το ουράνιο τόξο σου, μετά την καταιγίδα.
Εγώ η ελπίδα, στην θλίψη και στον πόνο σου.
Το φως στο σκοτάδι σου.
Αναβάτες στο ίδιο άλογο της ζωής.
Εσύ ο ιππότης και ‘γώ η αμαζόνα σου.
Εσύ και ‘γώ ο παράδεισος.
Εγώ η μοναδική, εσύ ο μοναδικός.
Εμείς οι δυο, το ένα.
Πού είσαι ‘σύ που έφυγες
και άφησες να έρχονται αυτές οι νύχτες;
Και η νοητή παρουσία σου μαζί με την απουσία σου
η πλάκα στην καρδιά μου.
Σκοτώνει λένε ο χωρισμός.
Ματώνει, δε σκοτώνει.
Σε ψάχνω…Ματωμένη…
Άσμα ασμάτων μου.
Στην αίσθηση της λησμονιάς.
Στην κραυγή της σιωπής.
Στην άβυσσο του τίποτα.
Στην κόλαση τού τώρα.
Στις νύχτες δίχως αύριο.
Αιχμάλωτη τού πόνου.
Ελεύθερη ευτυχίας.
Λειψή.
