Εύχομαι ο καινούργιος χρόνος να αφήσει πίσω του τις πίκρες και τα προβλήματα όλων μας. Υγεία αγάπη τύχη ειρήνη και ευτυχία για όλο τον κόσμο. Και οι χαρές περισσότερες από τις λύπες.
Ας τις πάρει το ποτάμι.
Λέω στο μικρό ρυάκι τις πίκρες μου
καθώς κάθομαι στην όχθη του
κι αυτό τις παίρνει κάτω.
Τις βλέπω να απομακρύνονται
και με το κελάρυσμα του
τις λέει στα λουλουδάκια και στα δεντράκια
στις όχθες του, και τις μοιράζονται μαζί μου.
Και στα πουλάκια και στα βατραχάκια
που σιγούν για λίγο για να ακούσουν
και τις τραγουδούν μετά να τις ακούσουν όλοι.
Τσίου τσίου, κουάξ κουάξ.
Μα έρχονται καινούργιες καθώς διαβαίνει
από μπροστά μου.
Από πιο πάνω.
Οχι οι δικές μου.
Πίκρες αλλονών.
Μου τις ψιθυρίζει στο πέρασμα του.
Και στα πουλάκια. Και στα βατραχάκια.
Τσίου τσίου, κουάξ κουάξ.
Κουάξ κουάξ, τσίου τσίου.
Μεγαλύτερες από τις δικές μου.
Και με στοιχειώνουν.
Θα πάω ψηλά στο βουνό να βρω την πηγή του.
Εκεί θα είμαι μόνη μαζί του.
Και οι πίκρες μου θα πάνε να συναντήσουν των άλλων.
Γιατί δεν αντέχω να ακούω τις δικές τους.
Γιατί μικραίνουν τις δικές μου.
Τις κάνουν ασήμαντες.
Γιατί των άλλων είναι τεράστιες.
Αλλά, όλες μαζί θα γίνουν λυπητερό άκουσμα
φτάνοντας εκεί, στην μεγάλη θάλασσα που χύνεται.
Και η βουή των κυμάτων ίσως τις πάρει και τις σβήσει.
Μικρές και μεγάλες.
Εκεί στη μεγάλη θάλασσα.
Ας τις πάρει το ποτάμι.
